Под ризик да бидам обвинета дека сум една од оние што „пак ги бранат децата, создаваат разгалени дечишта, каде оди ова општество“, морам да излезам и да кажам – да, да, ние сме виновни.
Колку пати сте ја слушнале фразата – овие деца денес:

-не ги почитуваат постарите
-не знаат ништо
-само зјапаат во телефонот
-се потсмеваат со сите
-знаат само за насилство
-ништо не читаат
-ништо не ги интересира
-само ги бараат своите права и не ги исполнуваат своите обврски
-добиваат „сѐ на тацна“, но не знаат да го ценат тоа.

Продолжете ја низата…

Кога ќе ја завршите низата (или барем првата фаза од набројувањето), свртете се и ставете го прстот на челотои кажете: од кого го научија тоа нашите деца?

Читам, татко радосно ја споделува „мудроста“ на својот син на „Инстаграм“. Малиот го прозивал својот пријател за време на училишниот одмор поради патики, но „на толку духовит и смешен начин“ што таткото морал да го сподели на социјалните мрежи. Чекам сега, сигурно луѓето ќе се побунат во коментар, некој ќе каже нешто, но не, сите се согласуваат, на сите им се допаѓа сето тоа „баш е симпатично“, „хе хе ама се сети“, „како му текнало на ова“, и така натаму и така натаму.

„Кои сте бре вие ​​луѓе?“ – ми доаѓа да врескам, но знам дека нема да се слушне којзнае колку далеку.

Една моја пријателка ми вели дека моите деца се уште мали, само да почекам да тргнат на училиште и ќе сум видела. Џабе се обидуваш да ги направиш добри, општеството ќе ги здроби! Нема смисла да ги учиме на добри манири, затоа што другите и онака ќе ги уништат, ми вели.

И сѐ е во тој заканувачки тон – мајките „само ќе видат допрва“! Денешните деца се…

Само за тоа се зборува, како денешните деца се необразовани, некултурни, безобразни, незаинтересирани, како да било поразлично кога ние бевме мали. И не смееме да застанеме и да се запрашаме: дали ние, што би рекол Балашевиќ, „сме наивни што израснавме со Еј, Словени“, и само малку – придонесовме?

Детски роденден, игротека, деца трчаат наоколу, а има само еден – на кој му е досадно.

„Мамо, можеш ли… (мрмори нешто за да не слушнат другите родители, тоа е таен код, тој поглед што ги топи глечерите, таа молба завиткана во сто шарени лаги, завршувајќи со една гласна)… Ќе бидам добар!“

Мама се насмевнува, малку непријатно, го испитува теренот со брз поглед над родителите, а потоа го довршува скенерот на нејзиниот златен син. Тонот на нејзиниот глас е мек, но недоволен за да ја скрие малата нервоза и страв од реакцијата кога вели: „Ајде подоцна, оди играј си со другарите“.

Спуштените рамена, наведната глава и бавното враќање во игротеката јасно кажуваат – изгубена битка, но не и војна. Мајката ЗНАЕ дека повторно ќе се врати.

„Тој бара мобилен телефон, а?“ – вели еден татко. „Не можат веќе ни да играат“.

Мајката се вознемирува.

„Па и овие моите, исти!“ – ја започнува дискусијата таткото, а на мајката веќе ѝ е полесно, не е единствената на масата. „Ништо не им го задржува вниманието!“

И оттука почнува – како телефоните им се искршени, затрупани со игри, како се караат секое попладне, но што ќе прават, мора да попуштат, деца се, не можеш да ги одвоиш од општеството. И така и нам ни бранеа да играме на нинтендо, па што ни фали?!

А што навистина ќе им направи телефонот? Зошто децата од пет години треба да играат игри? Да бидат кул? Така се развиваат? – од мене излетаа многу прашања.

КАКОВ ДАНОК ЗА НЕИСКУСТВОТО!

„Вие веројатно не му го браните телефонот на вашето дете, нели? Па, тој тогаш ќе стане вистински зависник штом ќе му го дадете! Леле, како го двоите така од другите?! И кога ќе оди на училиште, сите ќе го задеваат! Што не е во ред со него да игра игри цело попладне? Па, понекогаш детето мора да се опушти… Не е добро што сте толку строги!“

И полека пропаѓам во столот.

Не затоа што немам што да кажам, ниту затоа што сум малцинство, туку затоа што разбирам: создаваме идно општество, воспитуваме деца кои не се способни да се забавуваат самостојно, без стимулации, кои не се подготвени да слушаат две минути, да го вклучат мозокот, да размислат за нешто и да го кажат своето мислење. Да формираат мислење.

Повторно доаѓа малиот со „Ми здодеа мамо“, почнува вториот круг, но сега не ни знае дека веќе добил – мајката не ни чека да ја праша, раката е веќе во чантата и го вади телефонот, го држи подалеку и гордо вели: „Но, само малку и покажи им ја најновата игра на твоите другари“.

Сега веќе го нема тој првичен плашлив поглед, нејзините одлуки се оправдани и поддржани – затоа што сите го прават тоа, па и што е толку страшно – за да може да земе длабок здив, па ме погледнува в очи и вели:

„Знаете, во право сте, но има едно нешто, нашите деца не растат во општеството во кое сме пораснале. Ги воспитуваме за поинаков свет. Мора да бидат во тек со сите новости, инаку ние како родители им правиме лоша услуга, тие можат само да се уназадуваат“.

Еве сум јас, заостаната мајка, гледајќи се очи в очи со модерна прогресивна мајка која мисли подобро за своето дете. Којзнае. Ние всушност и двете мислиме исто – нашите деца растат во различен свет, само што тоа служи како оправдување за неа и предупредување за мене.

Општеството е различно – затоа мораме да го поддржиме детето да биде во тек со тоа што ќе му отвориме профил на „Тик-ток“, ќе му купиме нов телефон и повторно ќе го присвоиме нашиот – само за да ги споделиме неговите креации, фотографии, клипови како горди родители. Оправдано е да се смееме кога детето пцуе, само тоа да не се двои. Ние сме добри родители, но овие други денешни деца се безобразни!

Сепак, мислам дека не пропуштаат многу… – почнувам да кажувам, но ме прекинува бран ентузијазам од игротеката. Децата танцуваат и пеат заедно „бејби шарк“!

-Ах, види колку се слатки! Нека ги слика некој за на „Инстаграм“!

Дали треба повторно да кажам – ние сме виновни.

Автор: Србијанка Станковиќ

Извор