Има многу докази дека здравиот, среќен родител е поверојатно да огледа здраво, среќно дете. Постојано сме под стрес, обликувајќи го светот околу нашите деца во залуден обид да им дадеме рамен пат до успехот. Иронично, сиот овој стрес не им влијае добро на нашите деца и дефинитивно му штети на нашето ментално и физичко здравје како родители.

Подобра стратегија би била да се биде среќен. Опуштете се и погрижете се малку повеќе за себе. Малото запоставување може да им ја даде на нашите деца предноста што сакаме да ја имаат. На крајот на краиштата, како што покажа една неодамнешна студија за адолесценти спроведена од Деб Сибнат и меѓународна група на колеги, типот на дом во кој се воспитува детето навистина влијае врз емоционалното здравје на детето.

Најштетна семејна средина е онаа со овие карактеристики:

-Тешка домашна атмосфера во која родителите често се караат.
-Родители кои не споделуваат проблеми меѓу себе или не соработуваат во изнаоѓање решенија.
-Дом без родителска топлина.
-Дом во кој децата доживуваат претерано контролирано родителско однесување, особено постојан притисок да постигнат нереални академски резултати.
-Дом во кој родителите покажуваат вознемирувачки особини на личноста, како што се недостиг на трпение и прекумерен темперамент.
-Утврдено е дека сите овие домашни средини се значително поврзани со детската анксиозност, лошо емоционално приспособување и пониска самодоверба.

Безбедна средина полна со емоционална поддршка и толеранција е најдобра за развој на среќно дете

Дете кое е воспитано од љубезни, емоционално сигурни родители во заедница која промовира толеранција (и затоа тоа дете е поотпорно на долг рок бидејќи е флексибилно) најверојатно ќе биде дете кое ќе има помала веројатност да биде невролошки трауматизирано.

Децата што биле трауматизирани или нивните родители никогаш не ги научиле да бидат толерантни кон другите (на пр., ако родителите даваат расистички коментари дома) веројатно ќе бидат помалку издржливи ако издржливоста се смета за збир на квалитети и можности кои го олеснуваат приспособувањето за време на криза.

Родителите што ги задоволуваат нивните потреби можат подобро да ги задоволат потребите на своите деца

Едно добро познато истражување на Сунија Лутар и Луси Сициоле, на пример, покажало дека иако е важно родителите (особено, се чини, мајките) да најдат задоволство во нивната родителска улога, тоа е исто толку важно за нивното ментално здравје и ефикасност, како и доброто општествено чувство на поддршка.

Оваа поддршка не мора да доаѓа од брачниот другар, туку таа мора да доаѓа од некаде: пошироко семејство, верска заедница, пријатели, соработници, а тоа резултира со посреќни и помирни родители, кои потоа се емоционално и физички подостапни за детето. Со други зборови, колку родителот е лично поисполнет и емоционално поддржан, толку е подобар во родителството и му нуди подобар психолошки и социјален развој на неговото дете.

Бескрајната жртва и премалите можности за емоционално надополнување (класичен случај на нерамнотежа во работата, животот и родителството кај родителите кои жртвуваат сè за своите деца) нема да им ја овозможат на децата најдобрата средина во која ќе напредуваат, пишува „Психологија денес“.

Автор: Мајкл Унгар

Извор