Годините кога воспитувате тинејџери се како првите години од родителството. Уште еднаш се чувствувате преоптоварени и неспособни. А присутна е и осаменоста.

Понекогаш кога ќе му признам на друг родител дека ми е тешко, потешко отколку што очекував, тој ја спушта главата блиску до мојата и ќе почне да шепоти за нешто многу загрижувачко со кое се бори како родител. Ваквите гласови го пренесуваат олеснувањето од искрениот разговор, но и болката од големите проблеми кои не можат веднаш да се решат за доброто на детето.

Сега, осаменоста подразбира да се биде дискретен. Тинејџерите имаат право на приватност додека создаваат пријателства. Додека адолесцентната импулсивност е целосно предвидлива, лошите избори сè уште се оценуваат многу строго од остатокот од светот.
Не знам дали светот станува покомплексен за воспитување тинејџери или дали одамна е толку полн со опасности.

Не знам бидејќи, како што реков, никој не зборува искрено за овој дел од родителството. Неодамна побарав совет од блиска пријателка. Таа се соочуваше со тешки предизвици како мајка, но смирувачко рече: „Веројатно е како онаа книга што им ја читавме одново и одново на нашите деца кога беа мали – Одиме во лов на мечки.“

Во книгата, едно семејство тргнува во авантура да најде мечка. Заплетот наликува на мотивациите што ги фабрикуваме за да ја задржиме енергијата на малите деца на долги прошетки. Се движиме, зошто? За да се најде мечка, се разбира. Кога шетате со мали деца, дури и наједноставните прошетки претставуваат предизвик. Секое вирче покрај кое ќе успеете да поминете без да ви падне детето го чувствувате како достигнување. Така, секогаш ми беше логично дека книгата повеќе се фокусира на пречките при прошетката отколку на опасностите од наидувањето на мечката. И секојпат кога новиот терен ќе го одврати семејството, во книгата се повторува мантрата: не можеме да ја поминеме, не можеме да одиме под неа, мораме да поминеме низ неа.

Кога им ја читав таа приказна на моите деца, претпоставував дека нејзината привлечност лежи во чудната смисла на драма и лекции за пеење песна составена од предлози и просторни концепти. Но, можеби книгата е напишана за родители? Препрочитувајќи ја како мајка на 16-годишна ќерка, очигледно е оти нејзината вистинска цел е втиснување сценарио за живеење.

И така, сега со љубопитност гледам на приказните за мајката и ќерката во книгата. Во еден дел од приказната семејството се пробива низ обраснато поле. Мајката и малата ќерка се држат за раце, но долгата трева се протега до нивните гради. Дали ќерката ѝ го покажува патот на мајката или мајката ѝ помага на ќерката да помине низ тревата?

Моето искуство со тинејџерка е дека има многу „притискање“. Таа сè уште сака да ме држи за рака, но инсистира да го знае вистинскиот пат напред низ долгата трева. Така, кога ја гледам таа илустрација во приказната за „Лов на мечки“, гледам мајка која се обидува да ја повлече својата ќерка од опасниот пат. Се обидувам внимателно да ѝ го објаснам овој страв на ќерка ми за да не ја навредам.

Какво е чувството да се биде не само исплашен како родител, туку и неочекувано немоќен. Мојата ќерка и јас ги шетавме нашите кучиња без поводник кога ѝ кажав за стравот во САД, реален или имагинарен, дека кучињата можат да бидат намамени со којоти. Дали кучето следи којот за игра или од храброст, не можеме да кажеме, но резултатот е дека тие го потценуваат малото, непријатно суштество додека не се најдат изолирани и опкружени со глутница. Потоа, далеку од заштитата на нивниот сопственик, тие се убиени. Ја зина устата од ужас. Такво понекогаш е чувството да се биде родител, ѝ реков. Се обидувам да те повикам назад, да те предупредам за опасностите во светот, но ти исчезнуваш во долгата трева.

Се разбира, ќерка ми не е како домашно милениче. Таа не е моја – таа станува своја личност. И намерно сакав да не ја воспитам да се плаши од светот. Но, младешкото потценување, мојата соодветна немоќ и судирот на сето ова со свет кој не е толку љубезен како што се надевав дека ќе биде за моите деца, се покажува како застрашувачка комбинација за мене како мајка.

Што да се прави? Кога сум обземена од тој страв, се сеќавам на упатството од книгата. Отпорот и избегнувањето се сопствената болка. Прифаќањето дека ќе морам да го поминам ова и да ја завршам напорната работа – е единствениот начин да стигнам на другата страна.

Пријателе, ако и ти си во ваква ситуација, ти ги нудам овие зборови: само продолжи понатаму.

Автор: Енди Фокс

Извор