Врските меѓу мајките и синовите имаат моќно влијание врз емоционалниот развој на момчињата и ги обликуваат нивното самопочитување, идентитет и подоцнежните односи во зрелоста. Иако многу мајки сакаат да ги заштитат и поддржат своите синови, начинот на кој го прават тоа може да има трајно влијание – особено ако врската е обележана со емоционална недостапност, контрола или нејасни граници.
-Мајката е првата жена што ја среќава синот – првата нежност, првата сигурност, првата граница. Ако мајката е емоционално достапна, но доследна, синот учи дека блискоста е безбедна, дека може да чувствува и изразува емоции без срам. Тој станува маж кој ја разбира емпатијата, но исто така знае каде се неговите лични граници – објаснува психотерапевтот Маја Ушиоко во објава на „Инстаграм“.
Од друга страна, ако мајката е ладна, претерано заштитнички настроена или емоционално манипулативна, синот може да порасне и да се плаши од сопствените чувства, неспособен да ги препознае сопствените потреби или да мисли дека љубовта мора да се заработи.
-Ако мајката била ладна, го критикувала или ги игнорирала неговите емоции – синот учи дека љубовта мора да се заработи и дека не е безбедно да се покажуваат чувства – вели психотерапевтот.
Во таква врска, момчето несвесно усвојува слика за тоа што значи да се биде сакан, како изгледа женската енергија и колку е безбедно да се биде ранлив.
-Ако таа емоционално го уценувала – тој може да развие чувство на вина секојпат кога таа поставува граница. Ова му го отежнува подоцна процесот на креирање односи со партнерите – вели таа.
Значи, според психотерапевтот, негативната врска со мајката може да доведе до:
-проблеми со емоционалната поврзаност
-страв од блискост
-потреба да се „биде добро момче“ по секоја цена
-потиснување на емоциите.
Сепак, важно е да се знае дека раните искуства не мора трајно да дефинираат кои сме.
-Добрата вест е дека возрасен син може да научи да стане емоционално зрел маж, да стане свесен за раните и да одлучи дека повеќе не сака да ги носи – заклучува психотерапевтот.