Се чувствувате ли лути и тажни истовремено бидејќи ништо не функционира и покрај многуте книги што сте ги прочитале, советите што сте ги послушале и различните методи што сте ги примениле? Добра вест е што тоа се нарекува родителство, а лоша вест е дека рецепт за родителство не постои. Или, сепак, тоа и не е толку лоша вест? Бидејќи единствениот рецепт е: работа на односот со детето и покрај неговото однесување.

Родителите му нудат избор на детето помеѓу две работи/активности за кои веруваат дека се добри

Велат дека интеграцијата е клуч за детското здравје и успех. Што е интеграција? Авторот Даниел Џ. Сигел тврди дека интеграцијата е оптимално функционирање на мозокот во кој неговите различни делови соработуваат. Кога различните делови на мозокот соработуваат, доаѓа до подобро донесување одлуки, контрола на телото и емоциите, разбирање на себеси и подобар успех на училиште.

Интеграцијата се поттикнува со:

-Поврзување со детето: разговори кога детето е смирено, а не кога има емоции бидејќи не може рационално и објективно да се набљудува ситуацијата (помислете како ние се однесуваме кога сме фокусирани само на емоциите).
-Разговор со емоции: именување на емоциите и одвојување од нас (не сме ние емоција, туку ја чувствуваме и имаме можност со неа нешто да направиме, односно да ја промениме).
-Поттикнување промислување: поставување прашања за случување (причина, последица).
-Соочување со дилеми/разговор за избори (кои избори се донесени, која е користа од тие одлуки и кои различни избори постојат).
-Прераскажување случка по некое време и споредување со сегашно случување со цел донесување подобри одлуки.

Еден од начините на кои можеме да ја вежбаме интеграцијата е нудење избор: родителите му нудат избор на детето помеѓу две работи/активности за кои веруваат дека се добри (и кои се прифатливи). Помалите деца учат да расудуваат што е поважно, учат да донесат одлука и со тоа се намалува можноста за незадоволство кај детето поради одредувањето граници (на пример, кога надвор е студено, потребна е подебела јакна, па родителот нуди избор помеѓу две јакни наместо да го присилува детето и до недоглед да му објаснува зошто е потребно да се облекува потопло).

Поголемите деца со понудата на изборот се чувствуваат вклучени во донесувањето одлуки и добиваат моќ, што за нивната возраст е многу важно. Не се чувствуваат отфрлени и нивното однесување не е побуна, туку соработка, бидејќи се чувствуваат прифатени (на пример, на родителите не им се допаѓа начинот на кој детето поминува време играјќи компјутерски игри, во кое време учи и во кое време се одмора. На детето не му е наметнат распоредот, туку тоа самото донесува одлука по кој редослед ќе ги прави работите).

Навиките тешко се усвојуваат, но кога ќе се усвојат, тешко е да се искоренат

И на крајот, кое е поврзувањето помеѓу интеграцијата и воспитувањето, односно односот? Со развивање на интеграцијата го развиваме и односот со детето, што влијае врз нашето одгледување и воспитување. Ова не е рецепт кој магично ги поништува детските протести. Несогласувања секогаш ќе има, но начините и брзината со кои ги решаваме може да станат различни. За некое однесување да стане автоматско, потребно е повеќекратно повторување.

Навиките тешко се усвојуваат, но кога ќе се усвојат, тешко е да се искоренат. Така, ако од раѓање го негуваме односот со детето и применуваме техники со чија помош ќе му се приближиме на детето и тоа ќе се разбира и самото себе, така и ќе расте. Тогаш нема толку често да се мачиме со дисциплината и неразбирањето. Изградбата на односот го прави одгледувањето на децата полесно.

Автор: Сара Новак, педагог

Извор