Ако сте ги пропуштиле првата епизода и воведните зборови кон приказната за Карана, пропустот можете да го надоместите на следниов линк.
Продолжението ќе го почнам со едно елегично чувство, поради тоа што завршив со читањето на романот „Островот на сините делфини“ иако толку се трудев да го забавам тој чин… за што подолго да го задржам свеж впечатокот.

Во минатиот текст ви посочив места каде што би ја препознале оваа приказна и тоа повеќе го направив за да ви го доближам овој роман. Сепак, сум ја испуштила главната референција. На тоа ме потсети самиот автор, Скот О’ Дел, во неговата белешка кон делото. Во неа доморотката Карана тој ја нарекува женскиот Робинзон Крусо. И сега сигурно погодувате што ви премолчив кога напишав „станува збор за нешто непоимливо страшно, нешто што ни се чинело дека го има само во фантазијата“.
Мене уште ме лазат морници од помислата на тие убедливи слики за самотната Карана на островот непознат за светот, само повремено интересен за среброљубивите трговци од другиот свет. За нејзината љубов кон животот, што се препознава во обидите да го заживее секое делче од напуштениот остров. За заложбата да го припитоми дивиот свет и да воспостави цветно другарство среде пустелијата… За силната надеж дека повторно ќе се соедини со своите луѓе.

Ние, луѓето, сме совршен вајарски материјал во рацете на животот-уметник. Дали ќе бидеме музејски експонат или негова евтина реплика, веројатно зависи од многу фактори, но најмногу од нашиот избор. За да си ја потврдам оваа мудрарија, ќе ви го споделам мојот омилен дел од нашата книга. Само претставете си дека станува збор за домороден, самотен човек, препуштен на волјата на природните сили и восхитувајте се на оваа трансформација:

„По тоа лето, откако се спријателив со Вон-а-ни и малечките, никогаш повеќе не убив видра. Имав наметка од видра за преку рамена што ја користев додека не ја износив, но никогаш повторно не направив нова. Ниту, пак, убив друг корморан за прекрасните пердуви, иако имаат долги, танки вратови и звучат грдо кога разговараат меѓу себе. Ниту, пак, убивав фоки за жилите, па наместо тоа, користев алги за врзување на работите. Ниту, пак, убив друго диво куче, ниту се обидов да уловам уште еден морски слон.
Улапе ќе ми се смееше, ќе се смееја и другите – најмногу татко ми. Сепак, вака чувствував за животните што ми беа другари, и за оние што не ми беа, но можеби со време ќе ми станеа. Ако Улапе и татко ми се вратеа и се смееја, и сите други се вратеа и се смееја, пак ќе се чувствував исто, зашто животните и птиците се како луѓето, иако не зборуваат исто и не ги прават истите работи. Без нив Земјата би била несреќно место.“

Читајте книги! Читањето е најефикасниот салон за убавина што нè прави поубави, попривлечни и попрекрасни.