Чувствувам потреба гласно да кажам дека сум на страната на децата и дека навивам за нив. Сакајќи ги сите прекрасни деца, а сите деца се прекрасни додека не се „претворат“ во некои други луѓе, чувствувам дека дете живее во мене, кое исто така го сакам и му се радувам. Би можело да се постави прашањето – зошто ваков вовед? Не е оправдување, бидејќи сум сигурна во она што претходно го изнесов и го запишав, туку потреба да објаснам дека не сакам да напаѓам ни деца ни родители, туку само ги изнесувам своите забелешки, кои често ми се чинат алармантни. Толку засега.

Пак се случи и којзнае уште колку пати ќе се случи родителот да е изманипулиран од детето и детето од родителот. Ништо ново – со што се согласувам, но ако и само едно лице се освести за која било емоција во своето однесување, почнувајќи од мене лично, тогаш има смисла да се пишува на оваа тема.

Прастара тема од моето основно училиште, кога таткото на мојата другарка доби повик од друг татко чија ќерка ги дели школската клупа, ужината и местото за преслекување со мојата другарка. Таткото-повикувач му кажа на таткото-примач на повикот дека неговата ќерка жестоко физички ја нападнала другарката. Таткото на мојата другарка, без многу да размислува, веднаш тргнал во вербален напад. Залудно детето се правдало, објаснувало, таткото бил поразен од фактот, непроверен, дека сè отишло во неповрат штом неговата ќерка почнала да се тепа. Во тој налет на емоции другарка ми добила и некоја „заушка“, за да се установи, според зборовите на педагогот, дека се бранела, па дури и барала помош. Болката на таткото на другарка ми не може да се опише со зборови, но позната ни е на сите. Тој ѝ се извини на својата ќерка, го решиле горливото прашање, но се запрашал зошто реагирал така? За оваа и слични ситуации мислам со денови, бидејќи многу нешта ми се враќаат од детството, само стопати посилни, како што ми се чини.

Зошто родителите веднаш веруваат во првата верзија на приказната? Зошто имаат потреба веднаш да реагираат, без оглед дали нивните деца се виновни или жртви? Нема ли ни минимум цивилизирано во нас, да изброиме до десет, сто, илјада, да одиме во тоалет и да се измиеме пред да реагираме? Бидете сигурни дека пишувачот на овие редови ги има истите дилеми, ги имала или ќе ги има тие ненадејни реакции…

Да ви признам дека како без душа трчав во паркот, заедно со бебето в раце, бидејќи на мојата постара ќерка ѝ се чинеше дека некое момче постојано ја турка на земја. Трчајќи или одејќи зад нив, сакав да се уверам со свои очи како изгледа тоа и видов дека ќерка ми ја зборува вистината. Благодарение на бебето што го носев, односно неговата тежина, бев бавна. Се подготвив да одам на училиште, сè да пријавам и да изгорам додека не се реши работата, но тој јазол од ситуација се реши сам од себе, фала му на Бога. Излезе дека тоа момче имало некакви симпатии кон моето дете и ги манифестирало на одреден начин, па и родителите знаеле за неа, и знаете што – веднаш ме повикаа и ми кажаа дека – нагласувам – ќе поразговарале со своето дете. Работата беше решена без конфликт и без вплеткување на родителите, а јас признавам дека додека трчав, бев повеќе надвор од себе отколку свесна за себе.

Би сакала да нагласам дека природно, сите сме склони на вакви или слични реакции, што уште повеќе ми потврдува колку мојата баба беше во право кога велеше: „Трипати мери, еднаш сечи“. Јас навистина некогаш сум збунета од човечкото неразмислување, да не кажам глупавост, кога родителот веднаш знае дека неговото дете е во право или не, без барем уште еднаш да ја провери вистинитоста на одредени тврдења. Ако сме провериле и сме се увериле дека е точно она што ни било пласирано како вистина, можеме ли мирно да реагираме, дали може разумот да ни преовлада? Би рекла дека може, доколку сакаме. Како што би се сложила дека реакциите треба да бидат недвосмислени кога ќе ни се појави и најмал сомнеж, повторно – со проверка.

Сигурна сум и од срце верувам дека на своите деца им го посакуваме најдоброто и сигурна сум дека никогаш не е премногу љубов, ако се дава правилно. Она што сине, ќерко моја, ви го посакувам, а го посакувам и за другите деца, е јасна разлика во емоциите и тоа ми се чини излишно да го апострофирам, но исто така, деца мои, она што сакам вас да ве заобиколи во животот би сакала никогаш да не го почувствуваат и другите деца.

Автор: Ивана Вана Станисавлјевиќ