Воспитувањето на тинејџерите е еден од најпредизвикувачките периоди во родителството. Децата сè помалку сакаат да слушаат, а сè повеќе сакаат да бидат своја личност. Иако родителите често имаат најдобри намери, некои од нивните реакции и модели на однесување може несвесно да поттикнат бунтовно однесување.

Психолозите истакнуваат дека од начинот на кој возрасните комуницираат со адолесцентите зависи дали младата личност ќе се затвори во себе, ќе се спротивставува или ќе се чувствува поддржана и разбрана.

Според различни експерти и советници, ова се најчестите грешки што родителите несвесно ги повторуваат, а можат да ги направат тинејџерите бунтовни.

Претерана контрола и недоверба

Родителите често мислат дека строгите правила и надзор ги „држат тинејџерите под контрола“, но терапевтите предупредуваат дека таквиот пристап најчесто има обратен ефект. Адолесцентите тогаш чувствуваат дека нивните родители немаат доверба и природно почнуваат да ги тестираат границите, барајќи простор за самостојност. Наместо да соработуваат, тие кријат, лажат и даваат отпор, токму тоа што родителите сакаат да го избегнат.

Понижување на чувствата и искуствата

Кога тинејџерите ги изразуваат своите емоции, а родителите ги отфрлаат со коментари како „Тоа не е ништо“ или „Ќе видиш кога ќе пораснеш“, се испраќа порака дека нивните чувства не се важни. Психолозите нагласуваат дека со тоа се нарушува довербата и се поттикнува затворање во себе или изразување фрустрации преку бунтовно однесување.

Постојана критика без поддршка

Кога родителите се фокусираат исклучиво на тоа што не е во ред, на пример, оценки, однесување, стил на облекување без емоционална поддршка, детето може да мисли дека не е доволно добро. Според експертите, овој модел често води кон бунт поради очај, затоа што тинејџерите почнуваат да веруваат дека сепак не можат да им се допаднат на родителите, па престануваат да се трудат.

Очекување слепа послушност без објаснување

Изрази како „Затоа што јас така реков“ можеби функционираат кај помалите деца, но кај тинејџерите будат отпор. Адолесценцијата е фаза кога младите бараат смисла и автономија, па важно им е да ја разберат причината за одлуките. Ако родителите не нудат објаснувања, туку бараат слепа послушност, децата почесто избираат непослушност како начин на изразување на својата волја.

Извор