Кога имав 8 години, книгите воопшто не ме интересираа. Но, татко ми имаше решение и за тој проблем – а јас воопшто не бев свесен дека се обидува да ме натера да читам. Беа потребни години за да сфатам што правеше.

Еднаш неделно се појавуваше книга од библиотека во мојата соба. Сите беа од различен жанр, некои беа напишани за деца, некои не. Никој не ме тераше. Сам се навикнав на тоа тие да се појавуваат (децата го прифаќаат своето опкружување).

Татко ми продолжи. И продолжи. Недела по недела. Месец по месец. Само некогаш ќе речеше: „Само фрли поглед“.

Сè додека не успеа. „Лав, вештица и плакар“ од К .С. Луис. Трчав возбудено по скалите. Татко ми не ме пофали. Ме слушаше полузаинтересирано. Стана и пред заминување ми рече: „Имај предвид дека К. С. Луис е посветен христијанин“.

И така ја прочитав. Исчезна и не се појави ниту една нова книга. Го прашав татко ми: „Нема нови книги оваа недела?“

„Провери го плакарот. Тоа е премин во волшебно кралство“.

Целиот комплет од „Хрониките на Нарнија“ ме чекаше внатре. Без печат од библиотека – ги купил.

Сите ги прочитав за неколку недели. Татко ми сфати дека ми се допаѓа класична фантастика.

На ист начин откри и дека ми се допаѓа научна фантастика (Реј Бредбери, Артур Кларк). Забележа дека повеќе сакам британски писатели.

Не се грижеше за тоа дали на 8 години сум созреан за овие книги. Читав катастрофални книги и дистописка научна фантастика. И на 9 години продолжив да читам. На 10 години јас веќе ја пребарував библиотеката.