Детето што не чувствува поддршка во семејството, гледа во него повеќе непријатели наместо пријатели, на пример, кога мајката ја зазема страната на наставникот при проблем во училиште и веднаш ги отфрла исказите на детето без да го сослуша или кога таткото ја коментира лошата игра на синот на фудбал пред децата. Кога, пак, чувството на припадноста отсуствува, децата стануваат агресивни, нервозни, се оддалечуваат од домот и повторно се свртуваат кон своите врсници, бидејќи „нивните родители не ги разбираат“. А нивните пријатели едноставно не се во состојба да им обезбедат неопходното основно чувство на заедница и припадност. Тоа го прави детето или адолесцентот раздразлив, вознемирен, анксиозен.

Прочитајте повеќе на овој ЛИНК,