Да се биде мајка првпат е навистина лудо и емотивно патување и мислам дека сите трудници имаат некаква идеја за тоа каква мајка ќе бидат. Можеби мислат дека ќе станат „кул“ мајка која ќе ги остава децата да бидат будни до доцна и да јадат колачиња. Можеби се загрижени дека ќе бидат анксиозната мајка која се грижи за сè. Со сите варијации на мајки, не знам дали некогаш помислив за себе дека ќе бидам невротична мајка. Пораснав со деца околу мене, а дури имам и диплома за едукација во рано детство, па некако мислев дека ќе бидам опуштена мајка која ќе остави работите да си течат и ќе знае дека на крајот сè ќе биде во ред. Изгледа дека моето такво чувство се однесувало само на деца што не се мои. Кога се работи за моето дете, сакав и имав потреба да имам сè под контрола.

Моето прво дете беше девојче, а јас веднаш станав „контрол фрик“ и сè требаше да биде направено на одреден начин. Бев сигурна дека ако не ја избањам секоја вечер, ќе има неверојатно сува кожа. Ако пелената не беше наместена како што треба, мислев дека нема да спие таа вечер. Секое благо икање или кашлица значеа одење на лекар. Морав да се осигурам дека сè е во ред и ми беше кажано дека тоа е нормално. Исто така, ми беше кажано дека секоја мајка се чувствува така со првото дете и дека со второто малку ќе се опуштам.

По 2,5 години, дојде моето второ дете. Бев изненадена што ништо не се смени. Моето второ бебе дојде преку вештачко оплодување – беше момче за кое многу се трудев да го добијам. Мојот прв син. Беше како да сум мајка првпат, а сега бев загрижена за сè поврзано со него. Дали ќе добие инфекција на гениталиите? Дали правилно се грижам за него? Морав да се осигурам дека мојот прв син е во ред, особено после сè што поминав за да го држам в раце. Само што помислив дека ќе бидам скршена и невротична мајка цел живот, забременив со трето дете. Изненадувачки, не ми беа потребни третмани за оплодување за третото, па беше целосно изненадување. Откако се роди, знаев дека се променив. Беше како притисокот да го снема. Веќе се грижев за две бебиња кои пораснаа, па веројатно постапував како што треба. Поминав еднаш низ грижата за момче и сега кога станав мајка на три деца, сфатив дека морам да се ослободам.

Додека сè уште сфаќам дека морам да се грижам за нив, сфаќам и дека оние мали работи со кои се опседнував не се важни. На крајот од денот, не е важно. Она што ја направи целата работа полесна е што повеќе немав време да се грижам за секоја ситница што ќе се случеше. Немав време да ја мерам пелената за да се осигурам дека е во ред наместена. Немаше време да ги бањам сите деца секој ден, едноставно не беше можно.

Исто така, требаше да сфатам дека мојата ќерка, сега со речиси 4 години, се претвораше во сопствена личност. Додека на 4-годишно дете сè уште апсолутно му треба неговата мајка, таа сепак има сопствени идеи за она што го сака и како работите треба да стојат. Сфатив дека ако се обидувам да контролирам сè, го попречувам развојот на нејзината личност. Ако навистина сакам да ѝ помогнам, треба да гледам од дистанца додека таа истура светки на подот, или како додава трета нога на нејзината играчка од стапчиња. Тоа беа нејзини моменти, а не ѝ бев потребна, не бараше да дојдам и да се осигурам дека сè е како што треба.

Моја задача како мајка е да се грижам за моите деца додека тие патуваат во нивниот сопствен свет, а не јас да го градам тој свет за нив.

Автор: Ешли Вирли

Извор