Синдромот на златно дете е многу чест во семејната динамика со родители кои ги „лечат“ сопствените чувства на инфериорност, со фаворизирање „посебно“ дете (златно дете) кое е таму за да ги реализира сите нивни (свесни или несвесни) проекции и желби.

Ваквите деца се „видени“ или „слушнати“ само кога ќе го постигнат успехот што нивните родители го очекуваат од нив и со текот на времето развиваат специфична внатрешна динамика доминирана од моделот на однесување – задоволување на луѓето.

Меѓу другите особини, најчувствителната од сите што овие деца (подоцна луѓе) ја развиваат е чувството на самодоверба исклучиво преку резултати. Затоа, кога резултатите се отсутни, чувството на идентитет, важност, па дури и вредност се губи.

Синдромот на златно дете се однесува на семејна динамика во која едно дете (доколку има браќа и сестри) или дете без браќа и сестри – е фаворизирано и идеализирано вербално и невербално од неговите родители, на таков начин што се очекува од него да биде совршено и успешно. СЕКОГАШ. Овој синдром многу често се поврзува со родители со нарцистички тенденции, перфекционисти, кои имаат тенденција да го фаворизираат детето чии успеси и достигнувања им даваат чувство дека и тие се успешни и важни – со еден збор, одлични родители.

Токму поради оваа атмосфера, златното дете развива:

-страв од неуспех поради чувство на обврска и товар за одржување на имиџот на совршено дете,
-угодување на другите како модел на однесување,
-потреба од постојана надворешна валидација бидејќи тоа е единственото нешто што го знае („Добар сум само ако другите го гледаат тоа“),
-неможност за препознавање на сопствените потреби бидејќи континуирано ги задоволува потребите на другите луѓе.

Ова води до недоволно развиено чувство за себе (КОЈ СУМ ЈАС НАВИСТИНА?). Исполнувајќи ги очекувањата, па дури и барањата на другите луѓе, тоа ги потиснува сопствените потреби, но најмногу своите емоции, па со текот на времето и во зрелоста е склоно кон депресивни состојби поради недоволно развиени механизми за справување со апсолутно нормални животни периоди кои вклучуваат неуспеси и лоши резултати.

Овие деца, подоцна возрасни луѓе, се склони кон депресивни состојби и развивање лоша слика за себе. Исто така, потиснувањето на сопствените потреби и емоции со цел да се задоволат потребите на другите луѓе честопати создава зависни односи бидејќи другите (родителите) секогаш „одлучувале“ за нив, па ова се пренесува и на партнерските односи. Ова е само мал и истовремено најважен дел од описот на синдромот на златно дете.

Извор