Коста беше момче во групата во градинка. Имаше брат близнак. Со кафеава коса, брз и неуморен. Сакаше да проба сè, во сè да учествува. Кога велам во сè, мислам буквално во сè. И во сите планирани активности и во запаѓање во неволји. Во таа градинка тогаш постоеше „клупа за размислување“. На таа клупа седнуваа оние што „не беа добри“ за да размислуваат – дали нивното однесување е во ред, дали така треба и слично. Групата како група беше одлична. Како и во секоја група, имаше некои што не се грижеа многу за правилата на однесување, како и за  кои било други правила. Тој ден, врнеше дожд. Силно, како некој да истура вода од кофа. Не можеше да се излезе надвор, па со колешките одлучивме да продолжиме со активности.

Но, да се вратам на Коста. Коста нагалено го викаа Коле. Коле тие денови речиси секојдневно беше во групата со оние што не ги почитуваат правилата на однесување, најблаго кажано. Тој ден, по низа обиди да изнуди прошка, заврши на клупата за размислување. Тогаш имав час во една група, а клупата за размислување беше спроти нашата занимална. Кога вратата беше отворена, јасно се гледаше кој седи на неа и што прави.

– Коле, што правиш тука?
– Размислувам.
– Не беше добар или…?
– Не бев.

Коста беше познат по тоа што апсолутно секогаш ја кажуваше вистината и ги признаваше своите грешки.

– Па што направи?
– Ја трескав вратата!
– Па добро, ајде сега кажи ми, дали мислиш дека таквото однесување е во ред?
– Не е. Знам дека не е. Но, бев малку лут.
– Драго ми е што знаеш дека си погрешил, но… изгледа дека не се грижиш многу што другарите таму играат, а ти седиш тука?
– Не се грижам – вели со малку поведар. Ги стави рацете зад главата, а мене ми се искраде насмевка.
– Зошто да се грижам? Зошто кога утре повторно ќе бидам таму?

Се насмеав кришум. Или однапред знаеше дека ќе учествува во нова револуција во градинката или беше таков лик што со крената глава, однапред ја прифаќаше секоја казна иако оваа клупа не беше предвидена ниту имаше цел да биде казна. Беше тоа начин малку да се размисли за некои постапки, мали грешки што ги прави секое дете, малку да се создаде свест за некои работи што се важни за нив.

Во деновите што следуваа Коста ја користеше секоја ситуација да дојде тука. Баш во време кога јас не сум затрупана со работа, кога децата спијат и слично.

Разговаравме секојпат кога тоа беше изводливо. За семејството, за градинката, за другарите. Ми зборуваше со кого сака најмногу да се дружи и дека едвај чека да дојде летото, бидејќи тогаш со браќата оди на море со тато и мама. А таму, на тоа море, постои еден, како што вели тој, „фантастичен сладолед кој се точи“. Дознав и дека веќе има симпатија и дека заради неа „понекогаш прави глупости“. Нема да ви откривам која е. Тоа би значело дека сум ја издала тајната на пријателот.
Тие денови водев дневник. Во него напишав:

„Драг Константине,

Се надевам дека ти е убаво во новото опкружување и со новите другарчиња. Би сакала, иако ова никогаш нема да го прочиташ, да ти кажам засекогаш да го зачуваш во себе тој немирко-сонувач. Во годините што се пред тебе ќе ти треба, како и на секој од нас, некое ќоше во кое ќе можеш да се засолниш, малку да седнеш и да размислиш. Ако дозволуваш, би ти предложиле некоја убава клупа со поглед на река. Пронајди ја за себе, купи си сладолед на точење, за себе и за симпатијата (секогаш викај ја симпатија, послатко е) и секогаш враќај се на своето размислување. Не давај му на времето да ти ја одземе таа насмевка на лицето, читај книги, патувај, дружи се, пеј. Тренирај некој спорт ако сакаш. И секогаш, секогаш враќај се на својата клупа. Толку многу одговори ќе пронајдеш седејќи на неа.

Твојата воспитувачка Сања“.

Автор: Сања Митиќ-Станојевиќ, воспитувач, автор

Извор