Животот се промени, па и познатите семејни структури се сменија. Затоа во последно време филозофската литература енергично дискутира за ново, многу реално прашање: Дали возрасните треба да ја занемарат својата обврска кон своите родители? Ова прашање се појави затоа што многу луѓе се плашат да им кажат „не“ на своите родители и се подготвени да ги жртвуваат своите интереси и соништа само за да не ги слушаат нивните прекори. Од оваа причина, многу луѓе не го живеат животот што го сакаат и стануваат заложници на чувството на вина и „долг“, што е всушност невозможно да се отплати.

Затоа е важно да им се помогне на возрасните деца да разберат каде е таа тенка линија помеѓу благодарноста и доброволното саможртвување.

1. „Не би постоел без тебе, но моето раѓање беше твој избор“

Омилената фраза на родителот-манипулатор гласи: „Те носев 9 месеци, не спиев навечер и никогаш не го напуштив твоето креветче – каде е сега твојата благодарност?“ Но, тоа се прилично природни работи што ги прави секоја жена што решила да стане мајка, нели?

Детето не ни помислува дека ќе треба да ја возврати целата грижа и топлина што ја добива сега. И кога ќе биде побарано да го отплати долгот, љубовта кон родителите постепено ќе почне да згаснува и ќе се појави прекорот што подоцна ќе прерасне во разочарување.

Таквите барања кај возрасните деца се јавуваат кога раѓањето на детето треба да стане гарант за она што се очекува од тоа дете. Во семејствата полни со љубов грижата е природна работа и родителите се грижат за новиот член на семејството како нешто што доаѓа природно, така што нема да има потреба да му бараат благодарност на детето во иднина.

2. „Толку многу ти дадов, жал ми е ако тоа остане незабележано“

Од првите минути од својот живот, детето им дава на родителите сè што има: поглед, прегратки, први зборови, ракотворби итн. Но, родителите мора да имаат сила и желба да забележат сè што нивното дете прави за нив. Ако ситниците останат незабележани и ако возрасните се сигурни дека треба само да ги задоволат основните потреби на своето дете, не е изненадувачки што тоа дете нема да чувствува силна врска со своето семејство во иднина. Непотребно е да се каже, но желбата да се грижиме за постарите родители може воопшто да не се појави. Во најдобар случај, возрасно дете може да продолжи да ги задоволува основните потреби на родителите со купување производи, лекови и плаќање комунални услуги, додека истовремено се обидува да се појави што е можно поретко во нивниот дом.

3. Родителите не секогаш ви се најблиските личности

Родителите несомнено играат важна улога во животот на секоја личност, но тоа не значи дека тие се единствените луѓе во целиот свет на кои може да се потпре нивното дете. За жал, може да се случи и спротивната ситуација – на пример, кога децата и родителите имаат недоразбирање, децата чувствуваат недостиг на поддршка или родителите ги игнорираат нивните проблеми. Покрај тоа, критиките од родителите можат да направат уште поголема штета отколку критиките од непознати, а тоа ја прави ситуацијата уште полоша.

4. „Нема да станам личноста каква што сакаш да бидам“

Родителите можеби имаат некои идеи за вашата иднина, но тие никогаш не треба да се мешаат во реализацијата на вашите идеи. Да се ​​биде возрасен, значи да изберете свој пат, кој може да биде сличен на животното искуство на вашите родители или сосема поинаков. Детето знае што сака уште од раното детство, но ако родителите продолжат да донесуваат одлуки за него, ќе порасне во возрасен човек кој ќе се плаши да згреши и кој секогаш ќе биде зависен од околностите и ќе ја припишува одговорноста за својот живот на други луѓе. Ако одберете да се откажете од сопствените одлуки само за да ги исполните очекувањата на вашите родители, тоа значи да се преправате дека сте некој друг – некој што навистина не сте. Жртвувањето на вашите соништа за семејните очекувања предизвикува незадоволство, лутина и болка и може да живеете со тие чувства до крајот на животот. Здравите семејни односи ни овозможуваат да бидеме свои. Ако вашата ситуација е поинаква, крајно време е да зборувате за тоа и да поставите граници.

5. „Нема да ви го дадам моето време“

Честопати постои желба родителите да ја поминуваат секоја секунда со своето дете затоа што немаат сопствени цели и интереси во животот. И, понекогаш, кога детето ќе порасне, повторно родителите го бараат истото внимание од нивното дете. Меѓутоа, ако зборуваме за нормална ситуација, децата растат и го започнуваат својот живот, додека родителите остануваат со своите лични достигнувања во текот на растењето на детето. Родителите што не се оствариле во нивните животи, а нивните возрасни деца сакаат слобода, тврдат дека сега тие се „лепилото“ без кое сè во семејството ќе се распадне.

Детето само ќе одлучи каква помош е подготвено да даде. Без оглед на тоа колку деца и внуци имаат родителите, тие треба, пред сè, да можат да се грижат за себе.

6. „Не можам да ти го вратам времето“

Навреденоста поради тоа што „детето не ги платило трошоците“ се случува кога родителот не успеал да го реализира својот потенцијал во посакуваната сфера и се чини дека поради појавувањето на детето во неговиот живот го изгубил целиот потенцијал и не успеал да ги постигне целите. Детето не може да го врати времето што родителот не се осмелил да го потроши на себе. Се разбира, во првите неколку години од животот на детето речиси целото време на родителите е посветено на него, но начинот на кој родителите управуваат со своето време зависи само од нив. Ако поради некоја причина улогата на родител не му донесе задоволство, родителот би можел да почне да бара виновник и некој што му ги „украл најдобрите години во животот“. Ова резултира со барање детето да надомести за сите работи што родителот ги изгубил.

Заклучок

Најдоброто нешто што родителите можат да го сторат за своето дете е да му дадат слобода и можност да го живее својот живот. Ако му дозволите на вашето дете да учи од сопствените грешки; ако ги почитувате изборите и желбите на вашето дете; ако го поддржувате, му помагате и не го наметнувате своето мислење, вашето дете ќе порасне во личност со природно чувство на благодарност и одговорност. Ако во исто време родителите издвоиле време за себе, тие никогаш нема да имаат чувство дека живеат „изгубен живот“.

Имајте на ум дека детето го копира однесувањето на своите родители – токму кога ви треба помош, погледнете го сопствениот одраз во огледалото и погледнете каква личност сте биле порано.

Извор