Јапонија е земја на која многумина ѝ се восхитуваат од многу причини, а една од најсилните е начинот на воспитување на децата. Карактерот на луѓето од Јапонија не престанува да го воодушевува целиот свет.
Сите имаме слушнато колку се упорни и отпорни Јапонците, како никогаш не ги губат присебноста и чувството за комуникација. Тие се познати и по нивната почит кон другите и по исклучително напорната работа. Такви се затоа што биле такви како деца, а такви биле како деца затоа што така биле воспитувани.
Децата од Јапонија многу се разликуваат од децата од Западот. Тие се умерени и добро воспитани, ги слушаат родителите и никогаш не стануваат хистерични и немаат напади на бес. Која е тајната?
Јапонците ги ценат семејните врски
Блискиот однос меѓу членовите на семејството од различни генерации е нешто што ги прави Јапонците толку посебни. Оваа врска меѓу старите и младите се заснова на длабоко сочувство и заемна грижа, што, за жал, не може да се види на ниедно друго место во светот. Во Јапонија старите луѓе се сметаат за извор на мудрост и заслужуваат посебно внимание и почит. Од друга страна, старите луѓе имаат многу трпение и љубов кон младите. Старите Јапонци се како ментори, а не како критичари и спроведувачи на казни. Ова е клучот за хармонијата меѓу генерациите. Јапонците ги ценат и почитуваат сите свои роднини. Истовремено, тие имаат многу строги граници. На пример, се смета дека е неприфатливо бабите и дедовците да ги чуваат своите внуци бидејќи родителите немаат доволно време. Семејните врски во Јапонија не се засноваат на „размена на услуги“, туку на верување дека сè на овој свет има свое место.
Разбирање на родителството
Повеќето семејства во Јапонија веруваат дека родителството треба да се заснова на чувствителност и разбирање. Подигнувањето глас на дете во Јапонија е еднакво на сите други сурови казни. Јапонските родители веруваат дека избегнувајќи казни, тие всушност ги учат своите деца како да се поврзат со светот и да ги почитуваат чувствата на другите луѓе. Ако на детето не му е добро, мама и тато го казнуваат со неодобрувачки поглед или гест. На овој начин тие покажуваат дека ваквото однесување е неприфатливо. Фразите како „ќе ја/го повредиш“ или „ќе се повредиш себеси“ се користат за да укажат на несоодветно однесување и последици, а не само тоа. Истото правило важи и за предметите. На пример, ако детето скрши играчка, родителот ќе каже „згреши“, а не „ја скрши играчката“. Јапонците ја нагласуваат важноста на работата, а не функционалноста на објектот. Затоа децата уште од раното детство учат да бидат свесни во секоја ситуација и да се грижат за работите околу себе.
Најголемата тајна е слободното време
Јапонците го поминуваат слободното време со своите деца. Учењето не го сметаат за посебна активност, туку сè прават заедно. Најважно за нив е да изградат силна врска со децата. Во Јапонија многу ретко се случува мајка да запише дете во градинка ако нема најмалку три години. Јапонките ги носат своите деца буквално насекаде, бидејќи веруваат дека таквата физичка блискост создава длабоки и силни врски. Тие веруваат и дека близината на мајката ја смирува детската душа. Мајките во Јапонија се грижат многу да разговараат со своите деца. Односот со татко, баба и дедо е многу сличен. Во Јапонија, семејствата редовно ручаат и вечераат заедно, разговараат и си кажуваат што се случило во текот на денот. Тие семејни приказни често се повторуваат и на тој начин на детето му се всадува чувство на припадност и идентитет, како и важноста на вербалната комуникација. Ова е главната причина зошто јапонските деца не прават сцени. Тие растат во средина каде што можноста за непријатни изненадувања е минимизирана, а љубовта никогаш не им недостига. Тие растат свесни дека постои ред што треба да се следи, како и дека секој човек има свое место и улога. Ова ги смирува и им помага да разберат дека нема потреба од агресивно прикажување емоции.
912