За мојот син Чарли, кој почина на шест месеци поради вродена срцева болест…

Што да кажам? Колку зборови можам да напишам? Сум слушнала дека човек треба неколку пати да раскаже приказна за да се излекува. Никогаш нема да завршам со кажување на твојата, исто како што никогаш нема да заврши чувството на недостиг. Така треба да биде, претпоставувам. На крајот на краиштата, мајката никогаш не престанува да го сака детето (или децата) што го носела.

Некои денови ми изгледа дека сето тоа е толку погрешно затоа што јас сум сè уште твоја, а ти сè уште мој, но сега сме различни светови. Некои денови болката прави да се чувствувам вкочанета, затегната, речиси како да немам што да чувствувам. Некои денови седам на подот шепотејќи „извини“ и „ми недостигаш“, надевајќи се дека тие зборови ќе допатуваат до тебе, надевајќи се дека ангелите ќе ти кажат колку си сè уште сакан и секогаш ќе бидеш. Некои денови продолжувам како никогаш да не сум сакала и изгубила – не затоа што сакам, туку затоа што морам. Но, дури и во тие денови, некако си под секоја мисла, секое чувство, секое движење.

Никогаш не знаев дека е можно да се биде толку споен со друга личност, но можеби тоа е мистеријата на мајчинството на дете кое повеќе не можеш да го држиш в прегратка. Некој праша за тебе пред некој ден. Прашаа колку години имаше кога ме остави. Кога им ја кажав твојата возраст, речиси како да ја оправдував мојата болка и тага. Она што не го сфаќаат е дека секогаш ќе ме боли и ќе копнеам по тебе, по оној чии очи беа исти како моите.

Ме промени, целосно, целосно, неотповикливо. Животот сега е поинаков. Сега сѐ е толку различно. Тоа што ти ми недостигаш, ми ја соголи душата. Научив дека вистинската сила и храброст произлегуваат од нас кога ќе доживееме голема загуба и не можеме да замислиме да продолжите понатаму. Научив дека најдлабоката радост ја познаваат оние што ја доживеале и најдлабоката болка. Сум видела дека бескрајната тага е навистина само знак на бескрајна љубов. Велат дека само во темнината можете да ги видите ѕвездите. И додека научив толку многу во темнината, секогаш ги гледав ѕвездите појасно во твоите очи.

Еден ден повеќе нема да ме боли. Денот кога просторот повеќе нема да нѐ дели и нашите светови ќе се судрат, а љубовта ќе го има последниот збор. Денот кога ќе се вратиш во моите раце, и нема да има повеќе тага и болка. Првиот ден од засекогаш. На тој ден, сите години на болка – сето преградување, сите изговори, сите прикривања кога солзите нема да престануваат да течат, сите денови кога едвај можев да се движам под тежината на скршеното срце – сите тие денови ќе исчезнат. Ќе исчезнат. Тагата и болката нема да ги има повеќе кога ќе можам повторно да го видам твоето лице како го бара моето.

До тој ден, ветувам. Ветувам дека ќе најдам надеж низ болката во срцето, ќе пронајдам радост низ тагата, ќе најдам сила преку неверојатна слабост, ќе љубам дури и кога е тешко, ќе живеам слободно и храбро дури и кога сум исплашена, ќе ги искористам моите денови максимално за да живеам на начин што ќе те направи горд.

Секогаш и засекогаш.

Со љубов,

Мама.

Автор: Лекси Бехрндт

Извор