Родителите честопати ги одложуваат посетите на детски психијатар или психолог плашејќи се дека детето ќе биде стигматизирано, доживотно обележано или сметано за инфериорно. На овој начин, со одложување на посетата кај специјалист, може да се влоши психолошката состојба која често може да се контролира, лекува, ублажува.

Секое отстапување од нормата во однесувањето, како постојано лошо расположение кое не е оправдано со секојдневните ситуации, болест и слично, треба да биде сигнал и аргумент за посета на специјалист. Но, како можеме да забележиме вознемирувачки однесувања и кои треба да се препознаат како такви? Советите ги дава д-р Аркадиус Гарзински.

Што би можело да биде загрижувачко?

-Непредвидливо менување на однесувањето на детето и одење во крајности, што се јавува во форма на напади – непредвидливи. Станува збор за промени во функционирањето на детето, од она што се сметало за типично, до неразбирливо, многу различно, девијантно.
-Самоагресивно однесување, кое се манифестира, на пример, со постојан гнев кон себе, самоповредување.
-Појава на однесувања кои го отежнуваат секојдневното функционирање, што може да се сметаат за каприци, како што е неподготвеноста да се оди во градинка и училиште поради ирационални стравови.
-Агресивност на детето и претерано емотивни реакции (негативни) на она што го опкружува. Целосно неоправдани постапки во однос на сериозноста на ситуацијата во која се наоѓа, или давање значење на проблем, кој е неподнослив во очите на детето.
-Сигнали од врсниците и луѓето околу детето – баби и дедовци, наставници. Често оние околу него го гледаат она што понекогаш е тешко за родителите да го видат дома.
-Тешкотии при приспособување на нова средина, активности кои не можат да се надминат.

Сепак, на секое однесување треба да се гледа низ призмата на бујната имагинација, секојдневното однесување, а не изолираното што се појавува поединечно и поретко. Родителот кој го набљудува детето и комуницира со него, не треба да има проблем да сфати дека нешто не е во ред со неговото дете. Неподготвеноста за разговор и повлекувањето, исто така, може да бидат знаци за проблем, иако не мора да се работи за ментална болест. Има многу сигнали, само треба да го набљудувате детето и да научите да го „читате“.

Извор