Никогаш не сум се стремела да бидам совршен родител. Не знаев што значи ова бидејќи пораснав во нетрадиционална семејна динамика каде што јас и брат ми бевме израснати од самохрана мајка.

Татко ми, обратно, беше женет шестпати и имаше осум биолошки и три посвоени деца.

Непотребно е да се каже дека сериите беа чудни за мене и за брат ми. Бевме опкружени со класици како „Тато знае најдобро“ и „Брејди банч“ како и серии како „Козби“.

Овие емисии нè едуцираа за овој чуден концепт на „нормално“ кој секогаш изгледаше како шега.

Потоа дојдоа „лошите“ емисии за родителство. „Симпсонови“ го потресоа нашиот свет и до ден-денес јас сум малку вознемирена поради тоа што толку силно се смеев на Ичи и Скречи и кога Хомер физички го нападна Барт бидејќи тој лажеше за да влезе во училиште за надарени бидејќи сакаше малку повеќе внимание од Хомер.

Планина истражувања покажуваат дека хуморот и смеата имаат уникатна способност да ни помогнат да се справиме со болката, стресот и траумата. Овие серии укажуваат на подмолната природа на нашата желба за „нормално“ семејство. Токму поради овие серии, постојат неколку митови што ги овековечуваме во нашите семејства, а им нанесуваат повеќе штета отколку корист на нашите деца.

Мит #1: Ти си брилијантен! – Не можам да избројам колку пати на ден ќе ѝ кажам на ќерка ми дека е паметна, или одговарам на нејзините прашања дали ми се допаѓа нејзината облека, со потврдно „изгледаш одлично“. Цело време ја фалам, зависник сум од пофалби, а тоа го правам и со мојата посвоена ќерка. И двете секогаш успеваат во работите, и нивните наставници ги обожаваат. Сигурно правам нешто како што треба, нели?

Погрешно.

На Универзитетот „Колумбија“, Керол Двек спровела серија експерименти врз петтоодделенци користејќи серија невербални тестови за интелигенција.

Истражувањето покажало дека со тоа што им било кажано дека се родени паметни, поттикнале желба да изгледаат дека работат добро, наместо желба да учат заради учењето.

Двек открила дека децата што се пофалени за интелигенција го гледаат ова како фиксна особина, нешто со кое или биле родени или не, наспроти учениците пофалени за напор, кои веруваат дека задачите може да подлежат на подобрување.

Мит #2: Доброто родителство вклучува многу надзор и организирани активности – Не е изненадување што дистопискиот сатиричар Џорџ Орвел рекол: „Секоја генерација се замислува себеси како поинтелигентна од онаа што дошла пред неа, и помудра од онаа што доаѓа по неа.“ Сериите што претходно ги споменав беа преполни со сцени од незадоволни татковци и мајки кои постојано тврдеа дека децата имаат добри услови, дека се разгалени и дека никое од нив не морало да пешачи на снегот за да стигне на училиште.

Алфи Кон во „Митот за разгаленото дете“ забележува дека генерализациите што некој избира да ги примени на помладата генерација се чини дека најмногу зависат од светогледот на личноста што генерализира. Постарите луѓе отсекогаш инсистирале дека децата се невообичаено разгалени или дека младите обично се егоцентрични. Сепак, неговото истражување заклучува: „Може да се направи спротивен случај – дека денешните млади се потолерантни од нивните родители и посветени да го направат светот подобро место.

Претераното уживање не е она што им штети на нашите деца. Им штети претераното контролирање. Оваа дихотомија многу повеќе упатува на контролно-центрираниот стил на родителство наспроти пристапот на слободен опсег, фокусиран на децата, и многу понарушувачки за развојот на умот.

Мит #3: Срам да ти е – Срамот е една од најтоксичните и најмоќните движечки сили во историјата. Авторот Џон Бредшо во една од неговите книги прави разлика помеѓу здравиот и токсичниот срам. Срамот сам по себе е вроден дел од тоа да се биде човек. Мора да имаме срам со цел да разбереме дека не знаеме сè. Според него, здравиот срам е психолошка основа на понизноста.

Проблемот не е срамот, туку искуството што се јавува кога срамот се зема како идентитет и кога станува она што Бредшо го нарекува токсичен срам.

Кога тоа се случува, тоа не се заснова на сознанието дека некој не може да знае сè, или дека некој ќе направи грешки, туку дека некој има суштински недостатоци како личност, дека тоа што сме, наместо тоа што го правиме, е за осуда.

Автор: Џени Мунди Кесл
Извор