Во јапонските училишта наставниците се грижат за чувствата на детето, а не само за учењето
Кога Љупка Гојиќ Микиќ живеела со своето семејство во Јапонија, доживеала нешто што целосно ја изненадило – наставниците во училиштата не им зборувале на родителите за оценки и наставни програми, туку за тоа како се чувствува детето.
Таа раскажала за своето искуство со образованието на нејзината ќерка во Јапонија, земја каде што родителите не се фокусирале на оценки и наставен материјал, туку на она што е навистина важно: како се чувствува детето.
Наставниците се грижеле за учењето, додека родителите, пред сè, требало да се грижат за емоционалната состојба на своето дете, за неговата среќа и чувство на задоволство.
За оние што доаѓаат од друг образовен систем, таквиот пристап можел да биде вистинско освежување, но и предизвик.
Во поткастот „Маме код Лане“, Љупка раскажува како изгледал првиот контакт со јапонскиот образовен систем кога нејзината ќерка Јана тргнала во државното јапонско училиште.
Наместо класичен родителски состанок во училница, тие добиле известување дека наставничката ќе ја посети фамилијата и тоа со велосипед, без многу формалности. Таа ситуација била доста интересна бидејќи Јана не одела во приватно или интернационално училиште, туку во обично јапонско училиште во квартот каде што живееле.
Кога наставничката пристигнала, не сакала да влезе внатре. Јапонските станови најчесто имаат една скала на влезот каде што се собуваат чевлите. Таа рекла дека ќе остане таму, дека велосипедот ѝ е долу и дека нема долго да се задржи. Била многу љубезна и многу конкретна.
Но, она што најмногу ја изненадило Љупка не била самата посета, туку содржината на разговорот.
Наставничката почнала да зборува за емоциите на Јана и како се снаоѓала, како се однесувала, дали ѝ требало нешто. Љупка ја прашала за учењето, за јапонскиот јазик, како оди со математиката, а наставничката ја погледнала и рекла: – Тоа не е ваша грижа. Вашата грижа е дали Јана е емоционално добро. Љупка била шокирана.
Таа признала дека одговорот бил во согласност со нејзиното природно размислување, но дека општеството често ги води родителите кон сосема спротивен правец – најмногу внимание да се посветува на оценките и успехот, а најмалку на емоционалната состојба на детето.
