Нормално е родителите да се расправаат, но начинот на кој овие несогласувања влијаат врз децата може многу да варира.

Она што се случува дома влијае врз долгорочното ментално здравје и развојот на децата, но проблеми нема да се појават само во односот родител-дете. Начинот на кој родителите се согласуваат, исто така, игра голема улога во благосостојбата на детето, со потенцијал да влијае врз сè, од менталното здравје до академскиот успех и идните врски.

Во повеќето случаи кавгите ќе имаат малку или нема да имаат никакви негативни ефекти врз децата

Но, кога родителите викаат и се лутат, кога постојано се повлекуваат поради проблеми или имаат периоди кога не разговараат меѓу себе, може да настанат проблеми. Британските и меѓународните истражувања спроведени во текот на неколку децении преку набљудувања во домаќинствата, долгорочните последователни работи и експериментални студии, посочуваат дека децата на возраст од шест месеци, доколку се изложени на конфликт, може да имаат зголемен пулс и да реагираат со зголемено лачење на хормонот за стрес. Доенчињата, децата и адолесцентите може да покажат знаци на нарушен ран развој на мозокот, нарушувања на спиењето, анксиозност, депресија, нарушувања во однесувањето и други сериозни проблеми како резултат на живеењето со тешки или хронични меѓусемејни конфликти.

Слични ефекти се забележани кај децата што се изложени на постојани, но помалку интензивни конфликти, во споредба со децата чии родители конструктивно разговараат или решаваат конфликти.

Ефектите од родителските односи врз децата не се секогаш онакви какви што се очекува

На пример, разводот или одвоениот живот на родителите честопати се смета дека има особено штетно и трајно влијание врз многу деца. Но, според новите информации, се верува дека во некои случаи штетата може да ја предизвикаат кавгите меѓу родителите пред, за време и по разводот, а не самиот развод. Слично на тоа, често се претпоставува дека генетиката игра одлучувачка улога во тоа како реагираат децата на конфликт. Исто така, сѐ повеќе се верува дека основните генетски ризици за лошо ментално здравје може да се влошат – или да се подобрат – со семејниот живот.

Се чини дека квалитетот на родителските односи е централен, без разлика дали живеат заедно или не, или дали децата се генетски поврзани со нивните родители или не.

Извор