Да почнеме од почеток. Јас сум самохрана мајка. Бидејќи тоа име секогаш ми беше многу грдо, еден убав ден решив да станам супермајка.

Затоа што тоа се таквите мајки, супермајки со многу раце кои прават сѐ сами. И затоа што звучи поубаво и помоќно од вообичаениот термин самохрана мајка. Така случајно станав супермајка. Денес, ако некој ме праша – што би направила кога би можела да избереш пред 6 години – не знам дали повеќе би сакала да одгледувам дете со партнерот или сама.

Веќе шест години функционирам како индиското божество Шива (со осум раце) и факт е дека се навикнав на овој начин на родителство. Сите одлуки ги носам сама и стојам зад нив. Не морам од никого да барам дозвола или помош. Мора да се признае, обично не можам да сметам на помош. Планирам сѐ како да сум оставена сама на себе, а најчесто сум.

Дали беше лесно? Не воопшто.

Се чувствував напуштена и беспомошна.

Боли.

Сите ги боли кога конечно ќе ја видат вистината и ќе сфатат дека таа е сосема поинаква од вистината во која верувале. Тоа чувство на страв, тага, осаменост, сигурна сум, знам дека не сум единствената која го поминала, но не сакав да го покажувам.

Од сите ги криев анксиозноста, беспомошноста, осаменоста. Се криев зад обврските, одев со крената глава и се правев дека животот ми е под контрола. Плачев навечер додека моето дете спиеше.

Никој не смееше да ме види поразена, се криев зад шминката и ставот „Јас сум силна и независна“. Го анализирав мојот живот, моите постапки и грешките милион пати во мојата глава. Се сомневав во сопствената интелигенција и на крајот се сомневав во сопствената вредност.

Тој момент кога се прашуваш дали некогаш си донела макар и една правилна одлука и дали овој живот можел да биде поинаков, подобар, повреден. Сите сме поминале низ тоа. Вредевме онолку колку што другите нѐ судеа, се однесувавме како што мислевме дека треба – да бидеме прифатени.

Бидејќи факт е дека самите мајки не се секогаш и секаде прифатени и разбрани. Факт е дека ова наше општество уште очекува и прашува – „каде е таткото“ кога ќе види жена со дете. Факт е дека поради таквиот став, поради таквиот однос, самите мајки поминуваат години во самоиспитување и потиснување на сѐ што им пречи.

Јас бев една од тие луѓе.

А вистината е оваа:

Животот не дава никакви гаранции дека ќе биде лесно, убаво, па дури и нормално. Ќе биде тоа што ќе биде, лудо, тажно, неверојатно, досадно, фантастично. Ќе биде како што ќе одлучиме, и никако поинаку.

Затоа што никој, освен ние самите, нема право да го суди нашиот живот, нашите неуспеси, нашата среќа или несреќа. Вреди она што сме одлучиле дека вреди.

И ќе живееме како што ќе одлучиме. Депресивни или – исправени.
Секој од нас е исклучително вредно човечко суштество:

Нашите ставови се важни бидејќи такви какви што сме, воспитуваме мали луѓе и ги водиме низ животот. И ние го заслужуваме најдоброто, заслужуваме почит и внимание кои никој нема право да ни ги скрати.

Извор