Напишав еден текст. Не е најдобриот што сум го напишал, но е искрен…

Дали некогаш?!

Дали некогаш сте подучувале малтретирано дете?

Дали некогаш сте подучувале дете со семејни проблеми?

Дали некогаш сте се обиделе да научите дете со тумор?

Дали некогаш сте биле во ситуација да се плашите да го изговорите зборот „нозе“ затоа што шеснаесетгодишник од првата клупа никогаш нема да оди?

Дали некогаш сте подучувале дете по тешка операција?

Дали некогаш сте научиле дете без визија?

Дали некогаш сте виделе како помни глуво дете? Како комуницира?

Дали некогаш сте се обиделе да научите млад човек или жена со дислексија да чита?

Дали некогаш сте дошле на училиште во понеделник за да дознаете дека момчето на кое сте му класен наставник загинало во сообраќајна несреќа?

Дали некогаш сте подготвувале дете за матура кое пред два дена ги загубило таткото или мајката, а роковите се неодложни и од тоа зависи неговата иднина?

Дали некогаш сте му помогнале на дете со епилептичен напад на час? Дали некој од вас некогаш видел како изгледа срцев удар на еден млад човек?

Дали некогаш сте се вратиле дома кај вашето семејство откако сте слушнале дека вашиот ученик загинал пред училиштето поради невнимателен возач?

Дали некогаш сте се замислиле, дека и покрај сè, морам да кажам: Драги мои ученици, денешната лекција е Њутнови закони?

Дали некогаш сте се обиделе да ги мотивирате децата што немаат родители?

Дали некогаш сте поддржувале некого во сè?

Дали некогаш сте реагирале на насилство од врсници?

Дали некогаш сте виделе како изгледа врсничката национална или верска омраза?

Дали некогаш сте биле на работ на солзи по работата?

Дали некогаш сте молчеле цел ден затоа што едноставно не можете да се справите со некои работи? И не зборувам за наставна работа, не зборувам за предавања, вежби, тестови, подготовки, нови наставни програми, евалуации, нови форми на наставниот процес…

Не зборувам ни за вниманието што треба да им го посветите на сите еднакво, бидејќи младите се кревки, нечујните се несигурни, гласните се уште понесигурни.

Дали некогаш сте се обиделе да се разберете со татко кој дошол да оправда проблематично дете?

Дали некогаш ве пцуеле в лице и ви кажале дека сепак сте безвредни само затоа што некој има лоша оценка и не учел?

Дали некогаш некој родител ве фатил за рака и ви кажал семејна тајна која не смеете да им ја откриете на вашите најблиски? Тајната поради која се замрзнувате!

И на крајот на краиштата, вие влегувате во училницата, се насмевнувате, ја земате таа евтина креда и се обидувате да ја научите нашата младина на нешто. И тогаш, таа младост напредува, расте, те поздравува, те почитува како што државата и околината никогаш не те почитувале. Ви се јавуваат и по 10-15 години откако завршиле со образованието, па сепак, одвојуваш време затоа што: еднаш професор, секогаш професор!

Дали некогаш сте виделе сиромашно дете како крие искинати ракави?

Дали некогаш сте виделе гладно дете? Дали некогаш сте нахраниле гладно дете?

Дали некогаш сте биле дел од нивното семејство? И да, оние добри професори, го живеат студентскиот живот – и добар и лош и сиромашен и богат.

Дали некогаш сте помислиле дека низ нашите раце поминуваат сите идни научници, спортисти, премиери, претседатели, луѓе кои откриваат лек за болести?

Дали некогаш сте помислиле дека идните убијци, силувачи, крадци минуваат низ нашите раце…

Дали некогаш сте виделе студентско насилство врз професори?

Дали некогаш сте виделе колега што плаче?

Дали некогаш сте се обиделе да смирите туѓо дете во напад на гнев кон професорот?

Овде не велам дека сите професори се добри, туку велам дека повеќето од нив се почесни. Не обвинувајте ги за вашите неуспеси! На крајот, дали некогаш сте биле во наша ситуација, сите вие кои со толкава омраза зборувате за нас што сакаме да ги вратиме гордоста и имиџот на нашата професија?

Дали некогаш сте ги завршиле студиите по физика, математика, хемија?

А дали некогаш, колку и да ви било тешко, по загубата на саканата личност, смрт во семејството, смрт на пријател, сте дошле на училиште, се насмевнувате и велите: Ајде деца, денес ќе изучуваме лекција за леќи. Вие имате една овде, а јас имам уште две затоа што сум слеп и стар.

И ставате очила, а детската смеа ве лечи.

Автор: Иван Лутз

Извор