Сакам да ја раскажам приказната за раѓањето на мојот втор син, но не знам како.

Можам да почнам со тоа што ќе ги кажам непобитните детали: 15 октомври 2018 година беше умерен ден. Сончев. Беше понеделник.

Можам да кажам дека ми се имаше смачено мојата бременост, на предвидлив начин како што се чувствуваат жените во 40-тата недела. Движењето стана тешко. За облекување ми беше потребна помош. Спиењето беше невозможно. Исцрпувањето од носењето друго човечко суштество го доживува врвот во одреден момент, и јас го достигнав мојот врв.

Можам да кажам дека дома, на 40 минути оддалеченост, нова дадилка се грижеше за мојот 22-месечен син, кој веројатно не разбираше, и покрај моето постојано повторување, дека бебе живее во мојот испупчен стомак.

Тоа беше смешно, духовито дете кое сè уште го учеше јазикот, но знаеше што сака, а што не сака. Во попладневните часови, додека седев на масата во нашата кујна, пишувајќи за заработка, тој возеше автомобилчиња по моите нозе, потпевнувајќи си на неодолив начин.

Тој син пристигна две недели порано, кога поради опасност од прееклампсија, имав царски рез. Десет часа подоцна, кога неговиот срцев ритам забави, лекарите се одлучија за царски рез. Анестезиологот пет последователни пати ми го боцкаше грбот со игла, промашувајќи го ‘рбетниот мозок. Кога конечно успеа, двајца хирурзи ме отворија.

Сакам да зборувам за лузната од царскиот, лузна од битка.

Отсекогаш сум се замислувала како мајка која природно ќе се породи. За време на моето породување одбивав епидурална, возејќи се низ брановите на контракции, колнејќи го Бог во кој не верував. На кого му ја докажував моќта? Себеси? На докторите? Царскиот рез ми ја украде таа улога, а во тие мрачни први денови од мајчинството, кога одев од соба во соба во куќата што не ја поседував, кога денот и ноќта беа нејасни, го чувствував секој конец.

Сакам да ви кажам за мојата неподготвеност кога станува збор за втората операција. Не сакам да го повторам тој дел од мајчинството. За втората бременост решив да јадам помалку сол, повеќе да шетам, за да го спречам царскиот рез.

Процедурата на природен пораѓај по царски рез е нешто што докторите не го препорачуваат.

Дури и додека се подготвував за природен пораѓај, имав сомнежи дека ќе стане реалност.

Помеѓу животот и смртта

Сакам да зборувам за проблемите со раѓањето на моето второ дете. Почна со проверка на контракциите, со жици и аларми во соба толку мала што нè береше мене, мојата торба и медицинската сестра.

Закачена на монитор, можев да го слушнам срцето на моето бебе, кое звучеше исто како и претходно. Но, мојот доктор изрази загриженост.

– Душо, време е. Јави му се на сопругот – рече тој.

Со царски рез сте будни, во тој мрачен, вртоглав простор помеѓу животот и смртта.

Моќен бран на гадење, засилен со флуоресцентни хируршки светилки ме натера да повраќам. Сина завеса ме одвои од телесната реалност.

Времето, флуидно во секој случај, е уште пофлуидно на масата. Го почувствував сечењето, но не и болката, а потоа и влечењето и тргањето. Слушав гласови и метални инструменти. Моето виолетово бебе одеднаш пред мене, со отворени очи, почна да плаче.

Не знам како да пишувам за непознатите делови од познатата операција.

Додека лекарите ме шиеја, почувствував притисок, повторно и повторно, како некој да се потпира во мојата внатрешност. Тешко е да знаете за времето кога сте под анестезија, но јас препознав дека во таа бело осветлена просторија, нешто застана, нешто не беше во ред. Конечно, ме одведоа во ходникот, каде што ги чекав сопругот и бебето да пристигнат.

По мојот прв царски рез, медицинските сестри ме одведоа во истиот ходник, во истата болница, и јас си го држев бебето в раце првпат. Направив фотографија со бебето на моите гради, неговото лице потпирајќи се на моето на некој биолошки начин што тогаш почнував да го сфаќам.

Таа меморија на моето запознавање со мајчинството е дел од мозокот. Тука го запознав, си помислив.

Сакам да ви кажам дека не се сеќавам дека го држев моето второ дете во тој ходник. Секако дека се сеќавам дека беше таму, но не се сеќавам на неговото лице, неговите сјајни очи или неговите рачиња.

Се сеќавам само на мојата очајна, болна жед. Ги молев медицинските сестри да ми дадат вода, но тие не попуштаа. Ми ветија дека ќе ми згасне жедта.

– Боли – реков, а медицинските сестри кимнаа со главите во солидарност. Само што имав голема операција, се разбира дека боли. За нив бев плачка, неспособна да ги трпам овие вообичаени непријатности на раното мајчинство.

„Јавете му се на нејзиното семејство“

Дали беше првиот ултразвук што ја откри руптираната артерија во матката? Или беше тахикардијата, нов збор што сега знам дека објаснува што се случува кога стапката на срцето оди од 60 до 160.

– Те носиме на итна операција – рече истиот доктор.

Не се сеќавам на ништо потоа, ниту на студеното светло од втората оперативна сала тој ден или маската што ја искористија за да ме успијат, или 20 доктори што панично бараа помош. Мојата операција, за да се запре крвавењето, бараше четири итни трансфузии на крв и цел васкуларен тим.

Сакам да зборувам за мојот сопруг. Надвор, во истиот ходник го држеше новороденчето. Вратата од канцеларијата на докторот беше отворена и тој можеше да го чуе докторот како бара помош.

– Таа нема многу време – рече некој. Друга личност ги спореди моите внатрешности со хамбургер.

Излезе сестра. – Дали таа има семејство? – праша сестрата. Мојот татко беше мртов, но имав мајка, маќеа, баба, три сестри, еден брат, вујковци, вујни, братучеди и да, цело семејство.

– Треба да им се јавиш – му рече сестрата на мојот сопруг.

Кога се разбудив на интензивна нега, грлото ми гореше од интубацијата. Бев прогонета од породилното одделение и одделена од мојот син. Тој ја помина првата вечер од неговиот живот без мене, додека јас се борев да седнам и да се напијам вода.

Во таа прва вечер, часовите се протегаа низ мониторот што свиреше, низ инфузиите. Добив пневмонија.

Сакам да ви кажам за најлошото, состојба позната како илеус. Воздухот заглавен во мојот стомак од две последователни операции на стомакот, ме наду така што изгледав како повторно да сум девет месеци бремена.

Во тие први денови и ноќи не го држев син ми, ниту сменав една пелена. Мојот сопруг се грижеше за него, додека јас се фокусирав да научам повторно да ја користам бањата. Поминав речиси една недела во болница, молејќи за анестетици за да ми се смири неподносливата болка.

Прогонувачки

Сакам да ви кажам дека трауматското породување не завршува кога ќе се вратите дома.

Шесет недели по породувањето, долго откако продолжив со секојдневието, се вратив кај мојот лекар. Како што рече, бев под ризик за постпородилна депресија.

Но, не бев во депресија. Не можев да посочам што точно беше проблемот, но имаше проблем. Одржував емотивна дистанца од моето бебе, не затоа што не го сакав, туку затоа што беше комплицирано.

Неговото влегување во светот речиси го сигнализираше моето заминување од светот и кога ќе почнев да размислувам длабоко за тоа, бев вовлечена во една шема на страв и жалење. Што ако умрев? Што ако го оставев моето двегодишно бебе без мајка, поради обврската да имам две деца, да исполнам некаков луд американски сон? Што ако бев многу алчна за добар живот?

Мојата смртност, претходно, беше дадена. Луѓето во триесеттите не умираат без причина.

Насекаде гледав опасност. Приватно, размислував на колку начини може да умре една личност. Можев да бидам удрена од автомобил. Може да ги промашам знаците и да помислам дека туморот е мигрена. Може да се задавам со парче сирење додека сум сама со моите деца.

Раѓањето на мојот син стана прогонувачко, потсетник дека некој од нас може да умре во секое време.

Се дистанцирав од најголемите љубови во мојот живот, бидејќи се плашев од него и се плашев за себе и се плашев од тоа што се случи, иако преживеав.

Тешко е да се живее низ траума и да се дојде до заклучок дека си послаб, а не посилен од порано. Така и се чувствував: испразнета школка која се држи за драгиот живот дури и ако тие очички гледаа за мене и само за мене.

Умирање од бременост

Сакам да знаете дека не сум сама. Во 2017 година „Пропублика“ спроведе шестмесечно истражување за смртноста на мајките во САД. Истражувањето откри дека повеќе жени во САД умираат од компликации поврзани со бременоста отколку во која било друга развиена нација.

Моето искуство беше пример за релативна норма.

Ние жените не сме слушнати, без оглед на нашето богатство или бојата на нашата кожа. Кога знаеме дека нешто не е во ред со нашето тело, ние сме етикетирани како хипохондрици. Нашата загриженост е претворена во хистерија.

Ако моето срце не чукаше толку силно, мислам дека никој немаше да поверува дека болката што ја чувствував беше нешто повеќе од таа на секоја чувствителна жена по операција.

Сакам да кажам дека една година по раѓањето на мојот син, јас не сум истата личност. Пред да имате деца, смртта изгледа како неизбежна во животот. Потоа, смртта изгледа како ужасен пекол. Дали ќе преживеат без мене? Се прашувам себеси. Кој ќе им готви или кој ќе ги слуша нивните песни? Кој ќе им ја објасни длабочината на мојата љубов кон нив? Дали ќе знаат колку очајно се обидував да останам жива, само за нив?

Многу денови, нападната од реалноста на мајчинството, воопшто не размислував за темнината. Не им се заблагодарувам на небесата или медицинските достигнувања за мојот живот. И не се прашувам за жените што не преживеаја во операционите сали. Некои денови. Но, некои денови, додека моето кафе се лади, размислувам за сите начини на кои може да умре една жена.

Сакам да знаете дека мојот син и јас сега сме добро. Наутро, кога ќе го слушнам неговиот плач од соседната просторија, одам во неговата соба бидејќи сакам првиот момент од мојот ден да биде со моето бебе в раце, како заспива во мојот врат бидејќи сум личноста што му е најпотребна во светот.

Се надевам дека нема да се сеќава кога го држев в раце и истовремено се борев со демоните што доаѓаат со него.

Тој е слатко бебе со многу потреби, бебе што најмногу ја сака својата мајка, а кога ќе се сетам на првата година од неговиот живот и како се борев да бидам она што му е најпотребно, се надевам дека ми простува.

Извор