Децата не можат секогаш гласно да кажат дека нешто ги повредува, но нивните зборови честопати го пренесуваат она што го чувствуваат. Кога нивните чувства не се признаваат во нивното семејство, децата почнуваат да веруваат дека нивното присуство не е важно. Ваквите искуства не мора да вклучуваат викање или конфронтации – понекогаш тоа се мали, секојдневни изјави што создаваат чувство на невидливост. Според разни експерти, ако детето често ги кажува следниве фрази, тоа може да биде знак дека се чувствува запоставено во сопственото семејство.

„Не е важно.

Децата што се чувствуваат невидливи честопати учат да ги кријат своето разочарување и тагата. Кога велат „не е важно“, тоа често значи дека нешто ги повредило, но не веруваат дека ќе бидат слушнати. Наместо да ги изразат своите чувства, тие избираат тишина за да избегнат понатамошно отфрлање.

„Не ми треба помош“

Иако секое дете треба да се чувствува како да може да побара поддршка, оние што се чувствуваат игнорирани на крајот почнуваат да одбиваат помош. Тие велат „не ми треба помош“ затоа што не сакаат да бидат товар или затоа што научиле дека никој нема да реагира во секој случај.

„Сѐ е во ред“

Оваа фраза често се користи за да се прикрие внатрешната болка. Децата што постојано искусувале дека нивните емоции не се важни, учат да се преправаат дека се смирени. Експертите истакнуваат дека со оваа фраза тие всушност се обидуваат да ја одржат контролата и да се заштитат од чувството на ранливост.

„Заборави“

Кога детето чувствува дека никој не го слуша, престанува да се обидува. Оваа фраза често значи дека се откажало од обидот да биде разбрано. Таквите деца развиваат навика да се повлекуваат и со текот на времето почнуваат да веруваат дека нивните чувства не вредат за трудот.

„Жал ми е“

Децата што се чувствуваат невидливи се извинуваат премногу често, дури и кога не се виновни. Различни терапевти и психолози тврдат дека овие деца учат дека на овој начин побрзо ќе ја смират напнатата ситуација или ќе добијат барем малку внимание. Иако изгледа како знак на учтивост, всушност е израз на несигурност и страв од отфрлање.

„Не е важно, навикнат сум“

Оваа фраза открива длабоко вкоренето чувство на осаменост. Кога детето вели дека е „навикнато“ на нешто, тоа значи дека веќе се помирило со фактот дека никој не ги забележува неговите емоции. Наместо да очекува поддршка, тоа развива рамнодушност – механизам со кој се обидува да преживее.

Децата што често користат вакви фрази не бараат сожалување, туку разбирање. Зад секоја од нив лежи тивок повик за внимание и потврда дека се видени и сакани.

Извор