-Какво е ова изведување, Марија? Вели дека не сака да јаде боранија, не сака грашок, се мурти на гулаш. Никој никогаш не му се намуртил на мојот гулаш!

-Добро, мамо. Дај му малку супа па ќе видиме кога ќе дојдам.

-Да му дадам супа? Што ќе видиме? Сега е време за ручек, нема да го прашувам четири пати. Кога ќе пристигнеш?

-Има метеж во сообраќајот, ќе стигнам за половина час. Можеш со него да издржиш уште толку, нели? – прашав и си го гризнав јазикот. Од другата страна започна огнена борба.

-Може ли да издржам со него? Може ли да издржам тригодишно дете? Марија, јас се грижев за вас тројца, ништо не ви фалеше, нели?! Ако не ѝ веруваш на мајка ти, не требаше да ме викаш да ти помогнам. Ако, така и ми треба! Се одморив за да дојдам во оваа белградска џунгла, во овој твој стан кај што нема каде да се свртиш, и тоа било живот! Детето не поминува доволно време на свеж воздух, јаде како птица, уште му се мурти на мојот гулаш! КАЈ МЕНЕ СЕ ЗНАЕШЕ! Јади тоа што ти го наместив и не станувај додека не се изеде сѐ од чинијата! Дали беше така?

-Беше. Мамо, немам каде да се задржам во автобусов, еве, наскоро ќе дојдам, па ќе разговараме…

-Ма какво разговарање, вие само сакате да разговарате! Родителството не е меѓународна политика, па да преговараме! Ова е тригодишно дете кое ви го диктира животот! Кај мене, богами, не може да биде така!

-Мамо…

-Не знам што ви фалеше. Имавте убаво место за живеење и што да правите. Не беше голема платата, ама детето имаше двор за трчање, здрав зеленчук за јадење… Нели Јован, бабино пиленце?

Не ја слушав повеќе. Секогаш истиот монолог, сите работи кои мајка ми упорно ги префрлаше и дофрлаше, но секогаш на телефон. Да бев во иста просторија, под исти околности, немаше ништо да каже. Наместо тоа, таа ќе ги кренеше рамената, ќе ги подигнеше веѓите, ќе ја затресеше главата и на крајот – токму кога ќе кулминираше во нејзината глава – ќе мрмореше. Еднаш прашав: што се случи, мамо? Што, што се случи? Немаше никаква реакција.

Но, затоа преку телефон, јазикот е подолг од телефонски кабел.

-Да се прашував јас, ќе јадев што и да е послужено, но здраво, домашно. Како вели маж ти „органски“?! Сите вие ​​би сакале нешто органско, но на крајот – вештачко.

-Мамо, во ред е.

-Не е во ред! Вашето дете е постојано болно! Што мислиш, малку по малку, па нема и одење во градинка? И кога ќе почне да оди на училиште? Што ќе правиш тогаш? И јас нема да можам да ти помагам засекогаш, гледаш дека сѐ ме боли. Што ќе правите кога ќе умрам, а?

-Нема да умреш, мамо – велам и гледам мала непријатност на лицата на патниците околу мене. Се прашувам дали и тие ги водат овие разговори, овие совршени луѓе чиј телефон не заѕвонува како мојот по трет пат откако се качив во автобусот.

– Доаѓам – велам, па се симнувам од автобус две станици порано.

Телефонот не заѕвони до следната раскрсница. Сосема доволно за да си ги соберам мислите, да дишам длабоко и да размислам: зошто мајка ми ми го кажува сето ова? Дали толку длабоко ја разочарав? Дали таа ме критикува мене или самата себе? Зошто не може да биде како порано? Или да е како другите баби, да дојде кога ќе ја замолам и да не ѕвони постојано? Каде е таа среќна слика на насмеани баба, мајка и внук? Зазвони повторно.

-Само да ти кажам дека заспа, влези тивко – вели таа шепотејќи.

Се качувам по скалите во зграда што мириса на позната чорба. Сепак, таа готвеше. Се обиде. Дојде. Ѝ благодарам, но ми е веќе преку глава.

И тогаш сфатив – толку е очигледно дека ми е преку глава, што не можеше да се види колку сум благодарна. Дека не морам да барам некоја непозната жена да го чува Јован, дека не морам да земам боледување по трет пат за четири месеци, па иако се противеше, сепак ја поддржа нашата одлука да се преселиме – сето тоа, на нејзиниот чуден начин.

Влегувам во станот, го гледам Јован како спие, свиткан како ролна. Таа собира алишта од машината за сушење. Ѝ приоѓам, ја гушкам и Ѝ велам: Благодарам. Може сега кафе, а потоа од твојот познат гулаш?

Ја подигна веѓата, почна да ја врти главата, а потоа на половина пат – се насмевна.

-Може кафе, ќерко.

Извор