Има изрека која сум ја слушнала многу пати низ годините: Ако сѐ е важно, ништо не е важно. Вистина е. Но, проблемот е кога има доволно работи кои всушност се важни, па станува невозможно да се постигнат сите.

Ова почна да ми се случува кога почнав да работам како наставник. Да се биде наставник првата година е пекол резервиран само за најнаивните како нас. Мора да ја имате вистинската комбинација од волја, тврдоглавост и поддршка ако сакате да излезете живи оттаму, а имаше периоди кога не знаев дали го можам тоа. Кривата на учење е таква што секогаш има стотици работи кои не ги знаете и илјадници работи кои ги знаете, но не сакате да ги правите. И децата тоа може да го „намирисаат“.

По 5 години, мислев дека излегов на крај со предавањето, а потоа се префрлив во друго училиште и учев деца од друго одделение и повторно бев ужасна. Само што овој пат имаше многу повеќе тестови и иницијативи, што значи уште повеќе работи во кои можам да бидам ужасна. Предавањето беше за време на училишниот ден, но во обврските спаѓаше и планирањето на лекциите, што генерално го работев пред и по училишниот ден. Сѐ беше толку важно, што ми требаа повеќе часови за да ги исполнам обврските, и се обидував да не се распаднам (буквално) пред децата. Го затворав компјутерот секоја ноќ во 23 часот, знаејќи дека сепак не сум доволно добра, но бев исцрпена и не можев повеќе. Тоа беше константна состојба на неуспех – чувство кое не заминуваше.

Да се има деца е слична состојба. Секогаш има нешто што треба да се направи, но едноставно не можете. Ако добро ми оди планирањето оброци, тогаш лоша сум во поминувањето време со децата. Ако ги одржувам конзистентни очекувањата за доброто однесување, тогаш сум лоша во чистењето на домот. И ако сум фантастична во извршување на сите родителски обврски, тогаш има 100 проценти шанса да не успевам во правењето нешто за себе. Не вежбам, не читам доволно, не сум добра во својата работа.

Едноставно нема време во денот за сѐ.

Па што правам? Одам во фази. Некогаш се чувствувам како навистина добра мајка. Некои денови навистина сум добра во работата. Но, никогаш сѐ одеднаш. Се работи за фаза на преживување во вистинска смисла. Неодамна ја читав книгата „Островјаните“. Уживав во книгата и многу се идентификував со ликот Лу, невработена мајка која се бори да изгради кариера. Зборува со друг неверојатен женски лик, Џој, која вели нешто што и сега ми предизвикува горчина:

„Не можеме да имаме сѐ. Мораме да избереме“.

Одговорот на Лу е очаен, а солзи ми течеа кога го прочитав. „Во грешка си“, вели таа. „Мора да грешиш“ – ги почувствував тие зборови во душата. Луѓето ќе речат да направите приоритети. Ќе речат дека е невозможно едно лице да ги заврши сите работи. Но, не може да е така. Бидејќи морам да изберам, неизбежно ќе ги изберам сите други пред себе. Па, затоа одбирам „фаза преживување“. Фаќање една од илјадниците топки што паѓаат на земја, повремено барајќи од дете, партнер или пријател да трча по онаа што ќе отскокне.

Па што треба личноста да направи кога сѐ е важно? Лицето кое сака да биде добар родител, додека истовремено има кариера и своја личност која постои надвор од одговорностите на родителството?

Дали треба да биде преживување или има надеж?

Автор: Ники Кадилак

Извор