Адолесценцијата е период на интензивни физички, емоционални и социјални промени. Тинејџерите постепено бараат поголема независност, но блискоста и поддршката од нивните родители им се исклучително важни. Кога родителите развиваат одредени навики, адолесцентите имаат поголема веројатност отворено да зборуваат за своите грижи, проблеми и чувства. Подолу се наведени четири навики кои најчесто се истакнуваат во стручната литература како клучни за градење доверба.

Активно слушање без критика и осудување

Оваа навика подразбира дека родителите му посветуваат целосно внимание на своето дете додека разговараат со него. Тие не го прекинуваат, не го осудуваат и не извлекуваат заклучоци пред да ја слушнат целата приказна. Ако тинејџерите чувствуваат дека ќе бидат критикувани или исмејувани, тие ќе молчат или ќе кријат важни информации. Експертите истакнуваат дека активното слушање го намалува отпорот, создава чувство на сигурност и поттикнува искрен разговор.

Како да го примените тоа во практика:

Кога детето ќе почне да зборува, треба да го спуштите мобилниот телефон или да го исклучите телевизорот за да му го покажете вашето целосно внимание. Наместо да прашате: „Зошто го направи тоа?“, покорисно е да прашате: „Како се чувствуваше тогаш?“ или „Што ти поминуваше низ главата?“

Неопходно е да се потврдат чувствата („Разбирам дека ти беше тешко“), дури и ако не го споделувате истото мислење.

Создавање безбеден емотивен простор

Родителите треба да покажат дека детето може слободно да ги изрази своите сомнежи, стравови и неуспеси, без страв од отфрлање или исмејување. Емоционалната безбедност е основа на довербата. Кога тинејџерот чувствува дека ќе биде прифатен дури и кога прави грешки, поголема е веројатноста да се отвори. Обратно, критиката или омаловажувањето можат да го охрабрат да молчи.

Како да се примени во практика:

Треба да се избегнуваат навреди и споредби со другите. Кога детето признава дека нешто му е тешко, важно е да се обезбеди поддршка: „Можам да видам дека ова е предизвикувачко за тебе, ти благодарам што го сподели.“

Потребно е јасно да се стави до знаење дека во семејството е дозволено да се зборува за сите емоции – и пријатни и непријатни.

Доследност во однесувањето и исполнување на ветувањата

Децата најдобро учат преку пример. Кога родителите се држат до она што го кажуваат, без разлика дали станува збор за исполнување ветувања или следење јасни и познати правила, ова однесување се пренесува на нивните деца. Ако родителите често се премислуваат или не ги исполнуваат своите ветувања, адолесцентите можат да ја изгубат довербата бидејќи не знаат на кого да се потпрат. Доследноста испраќа јасна порака: „Можеш да сметаш на мене“.

Како да го спроведете во практика:

Ако родителот ветува дека ќе го слуша своето дете кога сака да зборува, важно е да го стори тоа. Ако ветувањето не може да се одржи, важно е да се објаснат причините и да се преземе одговорност.

Правилата и последиците треба да се договорат и да се применуваат доследно.

Покажување на сопствената ранливост и споделување искуства

Оваа корисна навика значи родителите не само да го слушаат своето дете, туку и отворено да зборуваат за сопствените чувства, предизвици и грешки – без морализирање. Кога детето го гледа својот родител како некој што исто така прави грешки и учи од своите искуства, се чувствува помалку засрамено кога ќе се најде во неволја. На овој начин, учи дека е нормално да бара помош и отворено да зборува за тешкотиите.

Како да го спроведете во практика:

Споделете пример од вашиот ден кога сте се чувствувале несигурно или фрустрирано. Доколку сте направиле грешка во комуникацијата со вашето дете, важно е да ја признаете и да се извините.

Кога е соодветно, можете да ги споделите и вашите сопствени искуства од младоста, за да може вашето дете да види дека не е само.

Извор