Родителството е полно со предизвици, а никој родител не е совршен. Сите правиме грешки, некои помали, некои поголеми, некои секојдневно, некои ретко. Некои од нив брзо ги забораваме, но има и такви за кои, кога ќе погледнеме наназад, посакуваме да можеме да ги промениме.

На платформата „Базфид“ родителите одговарале на едно едноставно, но важно прашање: За што најмногу жалат во воспитувањето на своите деца? Еве кои одговори се издвојуваат како најискрени и највпечатливи.

Не ѝ дозволив доволно неуспеси

– На мојата ќерка не ѝ дозволував доволно да греши. Секогаш се трудев да ја заштитам од неуспех. Сега, како возрасна, секоја загуба ѝ ја урива самодовербата и негативно ѝ влијае врз менталното здравје.

Не го научив синот доволно да се труди

– Му ветив дека ќе добие сè што ќе посака ако има добри оценки. Тој никогаш не мораше да се потруди многу за нив, па добиваше што сакаше. Сега има 25 години, го напушти факултетот и смета дека може да живее дома без да придонесува за ништо. Му недостига работна етика.

Не ги научив синовите да се грижат за домаќинството

– Не ги научив да перат, чистат или да готват. Сега очекуваат нивните жени да ги прават сите домашни обврски, иако тие работат со полно работно време.

Прекумерно време пред екран

– Да можам да го вратам времето, би го ограничила времето што го поминавме пред екран, и јас и моите деца. Најубавите спомени како семејство не ги создадовме гледајќи телевизија, туку во моментите кога навистина бевме заедно.

Го ставав моменталното задоволство пред дисциплината

– Секогаш сакав синот да биде среќен во моментот, па не инсистирав на последици за неговите постапки. Наместо да го научам на дисциплина, му дозволив да ме манипулира со своето незадоволство.

Не одвоив доволно време за нив

– Мојот најмлад син секогаш ме молеше да одиме заедно на прошетка во природа. Јас секогаш имав некој изговор – работа, обврски, умор. Сега има 21 година и никогаш не ја реализиравме таа прошетка. Колку би сакала тогаш да речев да.

Не бев доволно гласен во воспитувањето на посвоените деца

– Мојата сопруга секогаш ми велеше: „Ти не си им родител“. Но, нивното однесување влијаеше врз мене. Таа им дозволуваше сè, па сега тие немаат работни навики, немаат пријатели и немаат самодоверба.

Премногу се грижев наместо да уживав

– Секогаш се прашував дали се развиваат како што треба, дали учат доволно, дали ги правам вистинските работи за нив. Толку време потрошив грижејќи се, што не уживав во нивното растење.

Го жртвував воспитувањето заради мир во домот

– Ги воспитував децата така како што нивниот татко сакаше, само за да избегнам конфликти. Пропуштивме многу убави моменти бидејќи тој не сакаше да излегуваме, а не сакаше ни да остане сам дома. Жалам што не застанав поцврсто зад нив.

Не сфатив дека можам да учам од моите деца

– Да можам да се вратам назад, би имала повеќе разбирање за своите деца. Би сфатила дека и јас можам да научам нешто од нив.

Му дозволив да се дружи со погрешни луѓе

– Требаше да го спречам детето да се дружи со едно дете од соседството што имаше навистина лошо влијание. Сега ми е јасно дека требаше порано да интервенирам.

Го запоставив бракот поради родителството

– Среќна сум што моите деца пораснаа. Но, за жал, мојот сопруг и јас се изгубивме еден од друг. Бевме одлични родители, но престанавме да бидеме партнери. Го почитувавме и се согласувавме во воспитувањето, но ја изгубивме љубовта меѓу нас.

Извор