Многу родители се чувствуваат повредени кога нивните возрасни деца не одговараат на нивните пораки или одговараат кратко и површно. Сепак, според психологот и терапевт Џефри Бернштајн, во повеќето случаи намалената комуникација не значи дека престанале да се грижат. Почесто тоа е потреба за самозаштита – особено кога децата донесуваат животни одлуки со кои родителот не се согласува.

-Повлекувањето од комуникацијата може да се случи кога возрасните деца се чувствуваат под притисок, осудувани или емоционално уценувани, дури и ако родителите не го мислеле тоа. Родителите понекогаш погрешно претпоставуваат дека нивните деца се обидуваат да ги казнат, кога всушност тие се обидуваат да се заштитат себеси. Дури и кога родителите сакаат да помогнат, тие можат да заборават колку е важно нивните деца да учат од сопствените грешки – вели Бернштајн.

Пораките што доаѓаат од блага љубопитност можат да го зголемат чувството на поврзаност

Психологот, исто така, истакнува дека многу родители испраќаат пораки од вознемиреност, а не од вистинска поврзаност.

-Ако возрасно дете се чувствува невидено, нечуено или емоционално запоставено, помала е веројатноста да одговори. Пораките како „Не сум слушнал/а ништо од тебе подолго време“, „Дали си добро?“ или „Дали направив нешто погрешно?“, можат да бидат емоционално оптоварувачки – вели Бернштајн.

Наместо тоа, пораките што доаѓаат од блага љубопитност можат да го зголемат чувството на поврзаност, дури и ако детето не одговори. Според Бернштајн, примери за такви пораки се: „Денес размислував за тебе и се прашував како си“ или „Нема притисок да одговориш – само да знаеш дека мислам на тебе“.

-Наместо да поставувате подлабоки прашања или да се обидувате да започнете сериозен разговор, подобро е пораките да бидат начин за градење доверба и мирна врска – заклучува психологот.

Извор