Прво помислив дека му се слошило.

Потоа видов дека е во ред, дека едноставно клечи и покажува нешто со раката.

Никогаш не ми биле јасни луѓето кои застануваат на сред улица, од никаква посебна причина.

Едвај поминав покрај него, улица „Хиландарска“ (Белград), сепак е тесна.

Токму тука, пред него, на сред улица, има и големо градилиште, веројатно уште еден величествен деловно-станбен комплекс што никнува на местото на некоја барака, во која ќе се дружат некои привилегирани луѓе. Безброј камиони, комбиња и работници. Со еден збор – вообичаен градски метеж и тензија…

Додека некако поминував покрај него, слушнав само „Гледаш Пиле, така некој прв си замислил во главата. Има училишта за учење на оваа фантазија“. Па, зеде големо парче хартија и молив и нацрта сè што замислил во својата глава детално. Па дојде друг чичко кој знае како се градат згради. Тој го учел тоа во друго училиште. Какви материјали и што може да се меша со што, што е доволно силно да ги издржи сите тие луѓе што ќе живеат таму…Па и тој направи план. И сега овие чичковци го градат тоа овде, бидејќи се вешти со рацете и знаат како да поставуваат цигли и како функционира сето тоа како процес“.

Секако…

Професионална деформација…

Морав да се свртам…

Пиле има околу седум години, тегет палто и розова капа и шал. Црвени образи и кадрава коса која стрчи од капчето. И можам да замислам дека прашањето „Како никнуваат зградите?“ било илјадитото што го поставила тоа утро. И токму сега, целосно опуштена, се потпира на коленото на нејзиниот татко и го следи неговиот показалец кој покажува кон зградата, па е целосно маѓепсана и замислена поради фасцинантниот потфат кој подразбира правење нешто од ништо. Помислував колку магично изгледа сето тоа во нејзината детска глава…

Таткото е сосема обичен млад човек. Очила и брада, во тренирки и спортска јакна и обувки веројатно за на работа, облечени набрзина додека излегувале од дома утрово. Чучнал на сред улица како ништо друго да не постои во светот околу нив и ѝ објаснува на ќерка си внимателно и полека. Не им се брза, а тој бескрајно потентен ум во таа глава што тој ја обожава треба да се нахрани и прошири до максимум. Тоа е сунѓер…

Во нивната недела, во нивната есен, во нивниот град, во нивното време…

Можам точно да замислам како мајката го завршила кафето со пријателката, додека го чекала синот од тренинг… Како семејниот неделен ручек бил закажан за во 15 часот, а тие двајца отишле да купат уште нешто што е потребно за тој ручек и за колачот кој треба да се направи, бидејќи бил изгласан рано утрото, за време на семејните гушкања в кревет.

Нормални…

Дискретни херои…

Можам да замислам точно како Пиле за 10 години се запишува на архитектура, бидејќи од некоја „непозната“ причина отсекогаш ја интересирало тоа подрачје…

Можам да замислам точно колку добро ѝ оди, бидејќи сето тоа е толку фасцинантно.

Можам да замислам точно како ја брани дипломата и како тато, малку поднаведнат, со малку подебели очила и со малку повеќе седа коса, присуствува на сето тоа. И колку е горд и колку е среќен од дното на душата…

Можам да замислам точно како мајката и братот го задеваат што поцрвенел и што очите му се полни со солзи среде деканатот и пред сите тие луѓе.

Можам само да замислам дека сите четворица слават тоа попладне, уште една семејна диплома, уште еден мал семеен триумф.

Родителството е лесно.

Само треба да ги сакате децата.

Најдете ја енергијата.

Најдете време.

И треба да му всадите три работи на детето: мислата дека е доволно добро, дека е достојно за љубов и дека може.

Идеалот за тоа како треба да се прават одредени работи, што е дозволено, а што не, треба да се покаже со личен пример.

Идејата дека животот е главно убав и дека луѓето се главно добри и дека можете да бидете среќни, ако работите напорно.

Едноставно е нели?

Кој ќе успее во ова е добар родител. И сѐ ќе му се врати стократно и ќе му се исплати.

Нема поголем патриотизам од тоа да го сакаш своето семејство и нема подобар човечки квалитет од тоа да си добар родител.

Некако мислам дека сите овие нормални луѓе кои во ова лудо и хаотично време имаат време и енергија и сакаат да застанат и да клечат со своите деца на сосема обични улици, во сосема обични недели, би можеле да напишат учебник за тоа.

Оставете ги шарените списанија, портфолијата со скапи играчки, рекламите за активности на кои „сега секое дете треба да оди“ и наставните програми од приватни училишта за 6-месечни деца.

Љубовта и времето се сосема доволни.

Да живеат нормалните!

Автор: д-р Владимир Ѓуриќ

Извор