Пример на сеанса со осумгодишно дете што се плаши од чудовишта
Работата со деца многу нè инспирира, па еве, накратко, една сеанса со момче (8 години) што се плаши од чудовишта:
Слушам некој тука се плаши?
Да, се плаши мојата десна рака.
Како се вика таа? Ајде да ѝ дадеме име?
Бидејќи е храбра, нека се вика Храбрица.
Од што се плаши таа?
Се плаши да не ја видат чудовиштата и затоа се крие.
Какви се тие чудовишта, во каква боја се?
Имаат сини очи, црвен нос, зелени уши, жолта уста, виолетова коса, розови раце и портокалови нозе.
Ќе го нацртаме ли чудовиштето?
(го црта)
Како се вика?
Лоракс.
фотоизвор: zelenaucionica. com
Ајде да му се обратиме. Лоракс, зошто се плашат од тебе ? Каков си ти?
Јас сум среќен, а тие се несреќни, јас сум им пријател на децата, живеам на планината Демол и таму е прекрасно и весело.
Сега кога видовме дека не е страшен, им стана пријател и на децата и на Храбрица.
Ајде да ја доцртаме раката што се плашеше покрај Лоракс.
Ја црта својата рака и вели: „Приказната е готова“.
Стравот може да се надмине единствено со соочување и излагање, никако со потиснување и избегнување. Тоа е нормална појава, дел од човековата природа и е минлив. Соочувањето со стравот е израз на храброст, затоа детето ја нарекло својата рака Храбрица.
