Учебната година е при крај. Во ова време, патем, работата се наталожува. Сите бараат термин повеќе. Се појавуваат нови луѓе кои бараат редовна работа, брза помош или ги санираат штетите што се случиле во текот на претходните месеци. Овој месец беше значително различен. Постоеше загриженост за ситуацијата во светот, се размислуваше за тоа што ќе се случи утре. Луѓето внимателно ги планираат своите буџети и избираат приоритети. Но, не можам да се потпрам на тоа дека е затишје пред бура.

Со објавувањето на распоредот имав повеќе време за советување и разговор со родители кои освен на училиште, имаат проблем и со однесувањето на детето во друштвените моменти и дома и со врсниците. Сум сретнала многу различни случаи и преку неколкучасовна работа ги идентификувавме главните причини зошто детето се однесува несоодветно во одредени ситуации. Никогаш не гледам на последицата, секогаш ја барам причината. Резултатот е нешто што доаѓа како плач за нешто што му треба на детето, детето на тој начин нешто бара. Кога ќе ја поставам реченицата, родителот го спушта одбранбениот механизам и почнува да гледа на ситуацијата од поинаков агол.

Што му треба на моето дете?

Кога ќе го откриеме ова и ќе одговориме на прашањето „Зошто?“, некој би помислил дека е време за чекорите што ги преземаме да го решиме проблемот, но има еден чекор што сакам да го решам претходно. Ја гледам динамиката на целото семејство. Пред сè, односот меѓу родителите и начинот на воспитување кој и двајцата го применуваат. Некаде прочитав една реченица:

„Двајца родители не можат исто да воспитуваат дете затоа што двајца родители се две различни личности.“

Но, што значи тоа? Дека секој родител може да ја доведе својата политика до исцрпување, па детето само ќе донесе одлука чие мислење ќе биде попочитувано во периодот кога е потребно водство? Тука доаѓаме до динамиката на односот меѓу двајца луѓе. Одговорни, зрели луѓе чие домаќинство лежи на нивниот грб. Семејните обврски се еднаква тежина на грбот на двајцата родители. На нив останува да ја утврдат динамиката на воспитување, функционирање – договор меѓу двајца возрасни без последици по детето. Колку возрасни денес функционираат на толку вообичаен начин? Зрели и одговорни? Сите страни да бидат задоволни и среќни во компромис и договор. Така, се случуваат ситуации кога таткото применува премногу строго воспитување и мајката мисли дека тоа не е во ред, но не прави ништо. Детето плаче за одмор, премногу му е од сè, и спорт, и училиште, и воннаставни активности.

Но, тоа МОРА да биде така затоа што таткото така рекол. Така детето се наоѓа во ситуација да нема поддршка, нема разбирање. Тоа анализира во својата мала глава. Така се појавува ирационален страв. Значи, емоциите не можат да се канализираат, туку преку кожата излегуваат во телото во вид на дерматитис или тикови. Така детето се води на психолози.

Да прашам, како детето завршило кај психолог, а возрасните сепак не направиле ништо за себе и за нивниот однос и договор? Хм… тоа се покажа како најтешкото прашање меѓу клиентите.

Само што дојдовме до поимот „престрого воспитување“. Поимот строгост е индивидуален. Едно е строго, додека другото не е. Но, ако вашето дете ви кажува реченици како „Не можам да завршам сè, уморен сум, ми треба малку да здивнам“, ако почесто го повторувате зборот „Мораш“ отколку реченицата „Ќе ти помогнам“ или зборот „Ти треба“ од реченицата „Полека само и заедно ќе решиме“, па се употребува реченицата „Немам време сега, кој ми помагаше мене кога бев на твои години“ – луѓе, имате проблем.

Паузирајте, преиспитајте се и потсетете се кој комуницирал со вас на овој начин како дете за да не можете сега да постапите подобро со вашите деца.

Да заклучиме. Има многу деца и млади на терапија поради луѓето кои требало да одат на терапија. Детето е одраз на ситуацијата дома. Реакциите на детето се реакции што ги видело и научило дома.

Несвесното однесување на нас, возрасните, многу влијае врз околината, особено врз нашите деца кои нè гледаат како модели. Енергијата на куќата се менува кога ја држат луѓе што работат на себе. Кои се емотивно стабилни, остварени луѓе. Таквата заедница не наидува на проблем кој се смета за нерешлив. Ако имате дете кое се бори со нарушувања во однесувањето, започнете прво со промена во себе.

Автор: Ања Рендулиќ/Центар за едукација и советување

Извор