Стиловите на родителство или воспитување, како и да ги наречете, во голема мера влијаат врз резултатите што ќе ги видиме и доживееме кога станува збор за нашите деца. Со други зборови, начинот на кој ги воспитуваме нашите деца зависи од тоа какви ќе бидат нашите деца во одреден момент, како ќе се однесуваат, како ќе се чувствуваат.

Покрај сите оние модерно именувани потстилови на родителство, постојат неколку основни стилови на родителство – авторитативно, авторитарно, попустливо, занемарувачко. И цела низа други што можат да се класифицираат во овие четири основни типови. Знаеме дека попустливиот стил не е добар ако се користи исклучиво само тој стил, ниту пак авторитарниот.

Но, постои еден стил на родителство што ни се чини доста јасен и неопходен, а експертите предупредуваат дека треба да се избегнува. Девон Кунцман, експерт за родителство и автор на книгата „Трансформирање на детството“, се согласува со ова.

Овој стил е ориентиран кон послушност, една од формите на авторитарно родителство. Овој стил, објаснува Кунцман, е особено штетен за развојот на детето, поврзан со зголемена анксиозност и тенденции за задоволување на луѓето како дел од нездрав одговор во зрелоста, и тука, краткорочните „придобивки“ не ги надминуваат долгорочните последици.

-Родителството ориентирано кон послушност користи вина, срам, осудување и страв за да создаде моќ и контрола врз детето и дава приоритет на слушањето на возрасниот пред сè друго (дури и по цена на чувствата, емоциите и потребите на детето) и не е идеално за оптимален развој на детето – вели Кунцман.

Краткорочно задоволство

Иако овој стил може да им го обезбеди на родителите она што им е потребно и што го сакаат во моментот (молчење или согласност), родителството ориентирано кон послушност има долгорочни последици што ние всушност не ги сакаме за нашето дете.

-Ги учи децата дека нивниот глас не е важен, па затоа мора да ги потиснат своите чувства, емоции и потреби, што може да доведе до тенденции за задоволување на луѓето, перфекционизам, па дури и бунтовнички тенденции, во зависност од личноста на детето – продолжува таа.

Наместо да се чувствуваат сакани без оглед на сè, децата воспитани со овој стил на родителство почнуваат да веруваат дека треба да ја заслужат вашата љубов со тоа што ќе се однесуваат на одреден начин.

-Најголемиот страв на вашето дете е да ја изгуби вашата безусловна љубов и прифаќање, па така родителите добиваат предност во овој стил на родителство. Тоа е навистина авторитарно родителство, за кое децении истражувања покажаа дека може да доведе до зголемен ризик од анксиозност, депресија, ниска самодоверба и емоционално потиснување. Исто така, ги спречува децата да ги научат вештините што им се потребни за да успеат подоцна во животот, како што се вештините за донесување одлуки и саморегулација бидејќи родителите ги донесуваат сите одлуки и постојано го манипулираат однесувањето на децата во обид да го елиминираат – вели експертот.

Значи, родителството кое ја става послушноста на прво место е многу лош избор, но постојат други стилови на родителство што експертите од срце ги препорачуваат.

-Авторитативното родителство (кое е основа на позитивното/нежно родителство) е поддржано од истражувањата како здрав стил на родителство за децата. Ги зема предвид чувствата, емоциите и потребите на детето, а истовремено поставува јасни граници, што е клучно – советува таа.

Границите се тешки и важни. Проблемот е што повеќето родители кои практикуваат нежно родителство не поставуваат јасни граници и ограничувања, велат експертите.

-Ова се случува затоа што малите деца често имаат силна реакција и се вознемируваат кога ќе наидат на ограничување. Потоа родителите мислат дека емоционално го повредуваат своето дете и не поставуваат ограничувања – предупредува Кунцман.

Но, одржувањето на тие граници е едно од најдобрите нешта што родителот може да ги направи за развојот на своето дете.

-Вистината е дека границите им помагаат на децата да се чувствуваат безбедно и сигурно. Малите деца копнеат по граници затоа што им даваат чувство на сигурност и заштита, но исто така не ги сакаат ограничувањата затоа што им ја одземаат автономијата. Кога детето плаче откако ќе поставите ограничување, тоа всушност ги обработува своите емоции, што е дел од процесот на прифаќање на ограничувањето. Но, честопати не стигнуваме до тој дел затоа што им се предаваме на солзите… Штета! – заклучува Кунцман.

Автор: Наташа Крстичевиќ

Извор