Сите знаеме дека треба да внимаваме што зборуваме кога сме во друштво на деца. Ова значи дека нема пцости, нема теми резервирани само за возрасни, нема озборувања што не сакате да ги ширите итн. и да сфатите дека треба да бидете повнимателни.

Но, има и некои други реченици кои не треба да им ги кажуваме на децата, а не ги избегнуваме бидејќи се вообичаени и на почетокот изгледаат безопасни. Згора на тоа, многумина ги повторуваат од навика. Овие фрази можат да предизвикаат збунетост и може да бидат погрешно разбрани од децата, па експертите препорачуваат да ги избегнуваме. Во продолжение прочитајте кои се тие реченици бидејќи некои од нив може да ги користите секој ден.

„Дали можеш/имаш ли нешто против/сакаш ли?“

Многумина од нас имаат навика да кажуваат фрази како овие за да звучат поучтиво или за да покажат почит, но тие можат да ги збунат децата. Ако давате инструкции, подобро е да го направите тоа без да поставувате прашања како ова. Почнувањето разговор со една од овие фрази подразбира елемент на избор, оставајќи му простор на детето да каже „не“. Наместо тоа, користете едноставна команда како: „Подигнете ги играчките, ве молам“ или „Треба да ги земете играчките“.

Друга опција би била „Време е да ги собереш играчките“. Оваа фраза вели дека родителот не го тера детето да направи нешто по желба, туку едноставно вели дека сега е време да се средат играчките.

„Нема да ти помогнам“

Добро е да ги охрабрувате децата да ги прават работите сами, но оваа фраза може да биде обесхрабрувачка и да доведе до тоа детето во иднина да не му се обраќа на родителот за помош.

Наместо тоа, обидете се со нешто како: „Прво пробај сам/а, а ако не успееш, повикај ме да ти помогнам“. Ова му дава до знаење на детето дека верувате во него, но дека сте таму за да му дадете поддршка кога е потребно.

„Браво!“

Многумина од нас пораснаа регулирајќи го своето однесување за да изнудат ваков вид пофалби од возрасните. Но, оваа нејасна пофалба не е доволно специфична за децата навистина да имаат корист од тоа.

Кога децата прават нешто како што треба, бидете конкретни со пофалбите за да знаат кое е точното однесување што треба да се повтори во иднина. Може да кажете нешто како: „Гледам дека ги земаш играчките и ги ставаш на место, ти благодарам што ми помагаш да се одржува овој простор чист“ или „Добро е што го фрли тоа в ѓубре“.

„Сакам да бидеш добар/а“

Многумина од нас се сеќаваат како нашите родители строго ни велеа да бидеме добри пред да одиме на гости или во други ситуации. Но, повторно, ова упатство не е доволно специфично за да биде навистина корисно за децата. Им недостига искуство и нема секогаш да знаат како изгледа „доброто“ однесување во одредена ситуација.

Наместо тоа, кажете му на детето што точно да прави: „Те молам, остани покрај количката и земи ги само работите што ќе ги купиме“.

„Смири се“

Можеби изгледа како најочигледната инструкција што можете да му ја дадете на расплакано дете, но едноставно не функционира. Никој никогаш не се смирил кога му било кажано да го стори тоа.

Децата треба да знаат дека е во ред да се вознемируваат и да научат како да се саморегулираат. Ако им кажеме да се смират, да престанат да плачат или да го преболат тоа, значи дека претпоставуваме оти можат или знаат како да го направат тоа. Прегратката, заедничката вежба за дишење или пренасочувањето на вниманието може да им помогнат на децата да ги регулираат овие интензивни чувства. Може да откриете и дека вашето мирно, стабилно присуство е доволно за да го смирите и детето.

„Тоа е неважно“.

Иако некој проблем може да ни изгледа тривијален, тоа не значи дека е тривијален за нашето дете. Овие изјави често ги поништуваат чувствата на детето. Ова може да доведе до тоа детето да се чувствува отфрлено или да мисли дека неговите чувства не се доволно ценети. Исто така, може да го наведе детето да се преиспита себеси и валидноста на неговите чувства и искуства.

Наместо тоа, обидете се со отворено прашање како: „Разбирам дека ова ти е важно – кажи ми зошто си вознемирен/а“.

„Зошто не ми кажа порано?“

Не сакаме децата да се чувствуваат казнети затоа што конечно се отвориле. Исто така, сакаме да го задржиме фокусот на нивните чувства, а не на нашите, со тоа што ќе ги пофалиме што кажале нешто и ќе им дадеме до знаење дека сме тука да слушаме.

Наместо тоа, можете да одговорите со: „Ти благодарам што ми веруваше“.

Завршување на инструкција или изјава со „OK?“

Многу луѓе имаат навика да ја додаваат реченицата „ОК?“ на крајот на барањето, со цел да го омекнат. Но, децата можеби нема да можат да го разберат тоа. Дајте му на детето јасни упатства што да прави и пополнете го барањето без одлагање. Исто така, ако давате декларативна изјава како „мама ќе си замине сега“, не завршувајте со „Во ред?“ Не барајте дозвола или повратна информација од вашето дете, туку едноставно кажете му што ќе се случи.

„Престани!“

Иако понекогаш треба да ги спречиме нашите деца да прават нешто опасно, кога станува збор за помалку проблематични однесувања, општо правило е да се користат афирмативни наместо негативни наредби, кажувајќи им на децата што да прават наместо што да не прават.

Повторно, добро е да се биде што е можно поконкретен: „Оди покрај мене“ или „Држи ја топката на земја“. Поставувањето барања на овој начин исто така ви помага да одржите попозитивен тон.

„Дали тоа беше добар избор?“

Сакаме децата да размислуваат за своето однесување, но оваа конкретна фраза испраќа индиректна порака до детето дека избира да биде „лошо“. Наместо тоа, поставувајте прашања кои ќе му помогнат на детето самостојно да дојде до можни решенија и да потврди дека е секогаш добро, дури и ако понекогаш прави грешки во своето однесување.

„Објасни ми!“

Оваа наредба не успева да препознае дека вознемиреноста на детето е резултат на неговата ограничена способност да го пренесе она што го чувствува. Ако детето ги знаело зборовите за да ги изрази своите чувства, веројатно би го сторило тоа.

Наместо тоа, поставувајте отворени и едноставни прашања, на смирен и контролиран начин, како што се: „Што ти треба?“, „Како можам да ти помогнам?“, „Кажи ми што се случило“, „Дали се чувствуваш _____?“

Помогнете му на вашето дете да разбере што може да направи кога се чувствува луто, тажно или фрустрирано. Вежбајте играње улоги и отворено разговарајте за тоа што би можеле да направите поинаку следниот пат.

Запомнете дека кога разговарате со вашето дете, не се важни само зборовите што ги користите, туку и начинот на кој ги кажувате, како и другите сигнали што ги испраќате. Ако вие како родител се чувствувате под стрес, тоа ќе го почувствуваат и децата. Сосема е прифатливо да се каже дека ви треба минута да се смирите. Ова ви дава шанса да размислите што да кажете и модели за децата да ги регулираат сопствените емоции.

Иако може да биде вистински предизвик, останувањето смирени кога вашето дете е вознемирено е она што му помага да знае дека без разлика како се чувствува, може да пребродува тешки работи.

Извор