Во една смисла, за мене како дадилка беше прилично шокантно да видам колку деца на толку мала возраст лажат. Така си го поставив прашањето: Што ја поттикнува одлуката кај мало дете да не ја каже вистината кога тоа ќе биде побарано од него?

За одговорот морав да погледнам во себе, бидејќи јас навистина не се разликувам од тоа дете. Одговорот беше: „Минатото е она што ја поттикнува одлуката да се лаже“. Тоа произлегува од стравот. Моделите се создаваат многу рано во животот на детето. Само еден негативно реактивен одговор на родителот на дејството на детето – и се поставува шема. Пример: „Ја скрши мојата омилена вазна! Оди во својата соба сега!“ Таа реакција на родителот е (старото) минато што ја создава иднината. Таа (мината) шема ќе се појави следниот пат кога детето ќе направи нешто што е спротивно на желбите на родителот.

Дополнително, и во тој поглед, тој минат модел ќе биде таму за несвесно да зборува со детето, предизвикувајќи потреба да лаже ако родителот праша нешто како: „Кој го истури млекото по подот?“ Минатите обрасци се преплавени со страв.

Моделот на обвинување и казнување на детето создава самозаштитна, но сепак навистина деструктивна желба за лажење. Детето, во никој случај, не чувствува безбеден простор за искреност кога се испрашува, ако родителот зборува со лут тон. За да се растури оваа стара шема, треба да му се даде простор на тоа дете во тој несакан момент. Еве пример од мое искуство:

Едно 5-годишно дете ми рече: „(Сестрата) Џејн ме штипна“. Ја замолив сестрата да дојде кај мене. Ја прашав дали ја штипна сестра си и таа ми рече „не“. Забележав дека ги пренасочи очите кога ѝ го поставив прашањето. Потоа ја замолив Џејн да ме погледне в очи и повторно ѝ го поставив прашањето. Уште еднаш Џејн ги пренасочи очите и рече „не“.

Во тој момент сфатив дека треба да бидам свесна за делот од мене што го поставува прашањето. Дали прашував со тон на суптилно обвинување или ѝ давав простор да биде искрена без осудување? Зедов длабок здив и продолжив да работам. Ја прашав уште еднаш дали ја штипна сестра си. Овој пат таа го задржа погледот на мене и ми одговори „да“.

Застанав, чекав, а потоа реков: „Ти благодарам што си искрена“. Потоа ја прашав дали има нешто што сака да ѝ каже на својата сестра за настанот. Таа се сврти кон неа и ѝ рече: „Жал ми е“.

Би сакала само да додадам дека дури и ако одговорот на Џејн беше дека не сака да ѝ каже ништо на својата сестра, и тоа е во ред. Да му дозволите на детето да избере во тој момент наместо да го присилувате да прави нешто што би сакале да го направи не само што му дава можност да „биде“ со тој избор (и можност да научи од него), туку и гради извесна доверба и да стане чесно човечко суштество.

Клучот секогаш се сведува на тоа да бидеме свесни за делот од себе што зборува и одговара во секој момент. Треба да ги задржиме нашите срца отворени. Треба да им го дадеме на нашите деца она што ние самите сакаме да си го дадеме. Со тоа што сме свесни за сегашниот момент и давајќи им на нашите деца целосно и неподелено внимание, создаваме безбеден простор за искреност за нив. Нечесноста може да живее само во минатото, не може да живее во сегашниот момент.

Кога би биле искрени со себе во тие тешки моменти со нашето дете, би рекле: „Искрено не знам што да направам овде“.

Автор: Тери Нут

Извор