Во 16. недела од мојата втора бременост доживеав спонтан абортус. Бев сама дома, во едно сосема обично есенско попладне. Бев влезена во второто тримесечје, период кој често се смета за „безбеден“. Конечно се чувствував подготвена за ново дете и возбудена да му го претставам на нашиот син. Наместо тоа, следуваше едно од најболните искуства во мојот живот.

Како психолог што работи со жени кои минуваат низ репродуктивна и мајчинска психичка болка, бев свесна дека до 25 отсто од бременостите завршуваат со спонтан абортус. Сум слушала безброј потресни приказни: губење близнаци, прекини од медицински причини, мртвородени деца. Но сега, болката ја почувствував на своја кожа.

По губењето, бев искрена. Зборував за тоа како добив млеко, како изгледав како да сум уште бремена, за паниката и телесната болка. Не се срамев, не се обвинував себеси. Тоа, верувам, ми помогна да не потонам.

Иако најчеста причина за спонтан абортус се хромозомски аномалии кај плодот, многу жени чувствуваат вина. Културата нè учи дека ако не сме ја „издржале“ бременоста докрај, сме направиле нешто погрешно. Но тоа не е точно. Митовите дека стресот, сексот или вежбањето можат да предизвикаат губење на бременоста само ги продлабочуваат срамот и изолацијата.

Одлучив да зборувам. Не јавно, туку со блиските, со терапевтот, со жени што минуваат низ истото. Терапијата ми помогна да ја разберам и прифатам болката. Иако моето тело беше во постпородилна состојба, моите раце беа празни. А чувствата не исчезнуваа.

Кога подоцна споделив фотографии од ќеркичката што ја изгубив, една пријателка се згрози. Нејзината реакција ми ја покажа болната вистина: не знаеме како да зборуваме за вакви теми. Токму затоа мораме да зборуваме.

Не мора тоа да биде јавно. Доволно е да почнеме за време на терапија, со блиски луѓе, во заедницата. Да си дозволиме да бидеме искрени, дури и кога е болката премногу сурова. Само така можеме да ја излекуваме. Зборувањето не ја брише болката, но ја прави поднослива.

Извор