„Остави го светлото вклучено“, ми вели додека на прсти излегувам од собата.

• Зошто, мила?
• Затоа.
• Зарем толку многу девојки се плашат од темнината?
  „Те молам, остави го“, ми повторува.
• Добро, но комарците ќе те изедат, само да знаеш.
• Нека биде така. Мамо?
• Молам?
• Дали се плашиш од нешто? Ама така, навистина да се плашиш?
• Кој, јас? Мама не се плаши од ништо, душо.

Мама не се плаши од ништо. Освен од тоа дека ќе пораснеш пред да можам добро да те изнагушкам, а ти ќе ми се лизнеш од рацете додека да трепнам.

Се плашам дека нема да се сеќаваш на деновите што ги поминавме заедно и дека овие наши години ќе избледат како стара хартија.

Се плашам дека утре некој страшен пубертет ќе те земе под свои закрила и дека ќе биде тешко да те сакам, дека ќе зјапам во тоа лице барајќи некоја трага од тоа некогашно ждребе што трчаше низ куќата, скокаше на креветот, се смееше, одамна.

Се плашам дека еден ден ќе ми ги префрлиш сите работи што обично ќерките им ги префрлаат на своите мајки, незадоволни од својот изглед во огледалото, несреќни поради сите тие несреќи кои, некако, одат во пакет кога имаш 15 или 16 години.

Дека ќе си го мразиш носот и ќе ме обвинуваш мене затоа што твојот нос и мојот се исти. Се плашам дека ќе бегаш од мене како од чума, ќе се срамиш од мене, дека нема да зборуваме или да се гушкаме како што правиме сега – кога ќе влеташ во куќата, ќе го фрлиш ранецот на подот и ќе ми кажеш без здив – знаеш што се случи денес на училиште?

Се плашам да не се криеш од мене, па да почнеш да ме лажеш, да се затвориш во себе, да не бидам повеќе драг гостин во твојот свет, во твојата соба. Ќе ја треснеш вратата, ќе зборуваш на јазик што не го разбирам, ќе плачеш за секоја ситница, ќе си ги бараш правата, ќе си одиш без поздрав, ќе пркосиш без причина.

Се плашам дека ќе се смениш, дека ќе си ги туркаш работите под креветот, моето срце под тепих, оставајќи хаос насекаде – истурени трошки, шолја јогурт, хартија од гуми за џвакање. Дека ќе ја користиш мојата шминка, ќе ги облекуваш моите работи без прашање, ќе се спротивставуваш, ќе докажуваш дека си посилна. Се плашам дека ќе се повлечеш и повеќе нема да можам да те најдам. Дека ќе прекинеш врска секогаш кога ќе влезам во соба под изговор дека нешто барам. Ќе те барам, а ти ќе бидеш сѐ подалеку и подалеку. Каква што бев јас кон мајка ми, а таа кон нејзината и така натаму.

Се плашам дека ќе зборувам без да ме слушнеш.

Дека и покрај мене ќе работиш против себе. Дека ќе те малтретира некој погрешен тип, лице кое не те заслужува, кој нема да може да ја сака секоја дамка на твоето лице и дека залудно ќе велам: „Не е за тебе, мила, ти можеш подобро.“ Се плашам дека нешто ќе те повреди, а нема да можеш да ми кажеш.

Се плашам дека еден ден ќе лежиш сама, во мрак и дека нема да има кој да ја запали светилката.

Се плашам дека една топла јунска ноќ во 22 часот, ќе зјапам во часовникот и ќе се прашувам што пропушташ. Низ мојата глава ќе поминат сите тие страшни претчувства на кои ние, мајките, сме претплатени. Се плашам дека ќе ти се јавам, само колку да знам дека си добро и дека љубезен женски глас од друга страна ќе ми каже дека „избраниот корисник моментално е недостапен“.

Се плашам дека нема да бидам со тебе кога ќе ти биде најтешко. Дека нема да бидам таму дури и кога ќе ти биде најдобро.

Се плашам дека како што тече животот, сè помалку ќе ти бидам потребна и ќе ме излупиш како стара, сува кожа. Се плашам дека ќе поминат години пред повторно да ме погледнеш и да се препознаеш во мене. Пред да забележиш, прелистувајќи ги албумите, дека на ист начин ја тргаме косата од челото, се смееме на ист начин, ја посолуваме супата, се муртиме кога нешто нѐ лути, но и дека ќе поминат и каменото и бронзеното време пред да сфатиш дека сме повеќе слични отколку што мислиш.

Се плашам дека ќе личиш на мене. Дека ќе ја носиш истата оваа тврдоглава црта, како белег на челото, дека по тоа ќе те познаваат и ќе ти кажат дека си „иста како мајка ти“. Се плашам дека поради тоа скапо ќе платиш некои школи и неколку пати ќе научиш лекции. Се плашам и дека нема да личиш на мене. Дека нема да можеш да се гушкаш како што јас се гушкам. Да му се радуваш на животот како што му се радувам јас. Дека ќе сакаш што повеќе да бегаш од мене, здодевна, вредна, посесивна мајка – дека ќе побегнеш и од себе и дека нема да можам да ти кажам колку те сакам.

Ете од тоа се плаши мајка ти. И тоа баш се плаши.

Автор: Дуда Алапача

Извор