Нам никој не ни велеше „те сакам“.

Не можеше така лесно да ја извадите таа реченица од нашите навидум тешки и груби родители.

Нивните зборови беа скапоцени.

Пофалбите уште поскапи.

Не можевме да ги слушнеме зборовите „те сакам“.

Но, навистина можевме да ги почувствуваме.

Во секои меки питулици чиј мирис нѐ будеше.

Во секоја торта, кога оревите главно беа на секоја листа.

Во секој случаен допир на главата со грубата работничка рака.

Во секое туркање пред телевизорот, на каучот полн со вдлабнатини од седење.

Во секоја солза која нѐ издаваше и ни се гледаше во очите, додека тие на другите им раскажуваа за нас, внимавајќи ние да не чуеме бидејќи тоа ќе нѐ „расипе“.

Во секоја банкнота набиена во џебот, да ни се најде иако први од следниот месец е далеку.

Зборовите понекогаш се евтини.

Тие денес прилично лесно се превртуваат и изразуваат низ јазикот, дури и големите зборови.

Им велам на децата дека ги сакам.

Го кажуваат тоа и тие.

Но, јас ги учам на следното: во свет на евтини зборови, делата што велат „те сакам“ – се сè.

Извор