Во одреден момент во следните три до четири недели ќе родам бебе. Како што се наближува големиот ден, и додека се шетам во јавност, го добивам неизбежното прашање: „Дали сте нервозни?“

Вистината е дека воопшто не сум. И зошто да бидам? Целосно сум образована и подготвена, ги прочитав советите за новите родители и верувам дека моето тело само знае што да прави. На крајот на краиштата, ова бебе продолжи да расте во мене со многу малку труд од моја страна. Верувам дека исто така ќе се справам со поголемиот дел од она што треба да се случи понатаму.

Претпоставувам дека е нормално да се биде нервозен. Сè што слушаме е болката и агонијата околу породувањето. Луѓето уживаат да ве предупредуваат за непроспиените ноќи, купиштата алишта и огромниот измет со кој ќе се справувате штом ќе дојде бебето.

Сето тоа го блокирам. Го чекав ова цел живот, а по загубата на бременоста минатата година, не можев да бидам поблагодарна што сум крупна, одговорна и прилично ненаспана трудница во исчекување.

Накратко, не можам да дочекам додека не ги искусам првите неколку знаци кои ми даваат до знаење дека породувањето започнува. Со нетрпение го очекувам целиот процес, а не само неверојатниот дел кога ќе го сретнам моето девојче. Потоа, штом таа ќе биде во моите раце и ќе стане дел од нашиот свет, јас сум нестрплива да се справам со сето она што ќе ми се случува.

На спротивната страна од спектарот лежи мојот драг сопруг. Мислам дека е многу нервозен.

Нервозен за тоа како ќе постапам за време на породувањето, загрижен дали сè ќе биде добро или не и загрижен дали ќе ја врзе ќерка му на автоседиштето и ќе ја однесе безбедно дома.

Не мислам дека ова е единствена ситуација. Мајките имаат тенденција да бидат посмирени бидејќи се свесни за промените што се случуваат од моментот кога синиот крст ќе се појави на нивниот тест за бременост. Во одреден момент, подоцна, тоа станува реално и за татковците.

Прекинувачот на мојот сопруг неодамна се вклучи. Креветчето е ставено на место, торбата за во породилиште спакувана, па нејзиното пристигнување е тешко да се игнорира. Не сум изненадена што е вознемирен, со оглед на тоа каков родител е на домашното милениче – куче.

Неговата вознемиреност не ме вознемирува или навредува. Свесна сум дека тоа е сосема нормално кога се раѓа бебе, особено првпат.

Така, додека јас им се препуштам на нештата и им верувам на моите инстинкти, мојот копилот и таткото кој првпат ќе ја има таа улога во животот ќе трча по телефонот секојпат кога бебето ќе шмрке со носето. И тоа е во ред.

Би сакала да мислам дека нашите различни стилови на родителство ќе се балансираат, барем во првите неколку месеци од животот на нашата ќерка.

Автор: Брук Дауд Сако

Извор