Што нè тера на овој луд, речиси трендовски пристап кон мајчинството?

Кога неодамна ја прашав баба ми (88) со што го хранела татко ми (63) кога останала без млеко за време на работните акции, таа со искрено чудење, како одговорот да беше земен здраво за готово, рече: „Па, со тоа што имаше!“ Таа искреност изгледаше невештачки, непретенциозно и на одреден начин пријателски.

Дополнувањето со храна не е единствениот полигон на кој се водат битките наречени „дали сум доволно добра мајка/жена/личност“.

Мајчинството навистина помина неверојатен пат од она пријателско „ги храневме со она што имаше“ до денешното зјапање во вас во паркот ако не сте подготвени да зјапате дваесет и четири часа во вашето дете чекајќи го да се искака или измочка или, најново, да му понудите на детето оброк на начин кој го користат најдобрите светски ресторани и да чекате, со звуците на вашето величествено трпение, шумот од сериозниот вишок на слободно време, поспаноста и добрата волја, вашето едвај полугодишното дете да избере парче морков зготвено на пареа, со својата кралска рака и да го изеде, смирено и елегантно, како англиската кралица.

Во странство се напишани многу книги за тоа дека децата денес ја преземаат власта во домовите на западната култура: татковците спијат на каучи, мајките со децата во брачни кревети, сто и еден оброк се готват, а ниту еден не се јаде и сè за детето да не се трауматизира од наметнувањето на вашата волја.

Парадоксално, се разбира, тврдат тие книги, вашата волја е скршена – не од детето, се разбира, туку од вас самите.

Да се ​​разбереме: јас длабоко верувам, и така живеам, дека на бебето не треба да му се дозволи да плаче и дека треба да се утеши, да се носи в раце, накратко, да му се исполни секоја желба (што може да се погоди, се разбира), затоа што – тоа е едноставно мало бебе.

И јас дури ни во лудило не би посакала никому детето да мора да го храни само со она што било достапно во пустошот на Југославија во 50-тите. Меѓутоа, конкуренцијата и непријателството што се јавуваат меѓу мајките кога станува збор за дискусијата за воспитување деца е во сосема поинаков спектар на меѓучовечки односи од она што ми го кажуваше баба ми, кога жените си помагале една на друга, полни со разбирање, без да осудуваат. Што нè тера на овој луд, речиси трендовски пристап кон мајчинството?

Како во најлошото сценарио од списание, каде што жените земаат кредити за да купат чевли, а тинејџерките емотивно ги уценуваат своите родители за да ги добијат ранците што „сите ги имаат и ги носат“, ние, мајките, паѓаме во стапицата како да се носи, храни, заспива, облекува и, конечно, како да се воспитува најсреќното бебе во соседството.

Се сеќавам на една генијална епизода од мојата некогаш омилена серија „Марфи Браун“. Марфи штотуку родила, дете кое не го планирала, а не била ни подготвена, па во манирот на златната доба на ситкомите, се труди да се дружи со „мајките што ручаат“.

На првиот состанок мајките ја „убиваат во поим“ Марфи затоа што нејзиното бебе е облечено во обично бело боди без бренд. На следниот состанок Марфи го носи својот син облечен во прескап костум на „Ралф Лорен“. Но, и тоа, се разбира, не е доволно: мајките на крајот се принудени да ѝ признаат дека, без разлика што ќе стави на бебето или, уште подобро, во него, сепак не ја сакаат во нивно друштво.

Поентата на таа епизода е секако дека и самата Браун паднала во замката на суровата игра. Не можев ни да замислам дека мајчинството е место каде што се исфрлаат отровните стрели во натпреварувањето и, уште полошо, расудувањето.

Но, да се вратиме чекор назад: замислував секакви работи, се обидував да ги подготвам, па дури и да ги разберам моите пријатели уште пред мојата бременост. Сепак, таа позната изрека е навистина вистинита – никој не може да ве подготви за нивото на ранливост (и сила) што доаѓа со станувањето мајка. Затоа е неверојатно што денес има и други мајки кои се спремни, во манир на подли девојчиња од средно, да вперат со прст кон онаа што го заспива нејзиното дете со вклучен телевизор или го пушта да јаде смоки попладне.

Сè, но апсолутно сè е предмет на процена: положбата на нозете во лежалките, начинот на доење, начинот на заспивање, капите на главата, видот на витаминот Д, почетокот на дополнителното хранење. Како мајчинството да е место каде што девојките кои се бараат себеси може да се пофалат: „добро, да, таму ќе бидам најдобра“. Но, зошто и најзлобната? За среќа, јас нема да го хранам моето дете „со она што има“.

Но, се сомневам дека ќе имам време да го засадам и рачно да го одберам најубавото овошје што паднало од гранката.

Што поради работа, што поради, да не се лажеме, исцрпеност и комодитет. Да, моето дете поминува многу време на подот. Но, понекогаш немам сила, па е во креветчето и си игра со шарени дидактички огради (кои ги добив на подарок, да бидам целосно искрена). Пред некој ден ѝ реков на пријателката, која е мајка на три деца: „Треба да ти подигнат споменик, драга моја“. А таа одговори: „На секоја мајка“.

Автор: Јелена Вељача

Извор