Ги сакаме нашите деца и ништо не ни е премногу тешко да го направиме за нив! Ние избравме да бидеме родители и ја сакаме нашата улога. Не би ја менувале за ништо на светот, тие се нашето најголемо богатство. Но, тоа не значи дека мора да го сакаме секој дел и секој аспект од родителството. Не е дека не сакаме некои детали, туку… подготвени сме да кажеме дека ги мразиме.

„Базфид“ ги замоли родителите да откријат што тајно мразат кај своите деца. Еве што тие искрено, но анонимно – одговорија:

„Го мразев периодот кога моите деца го напуштија гнездото! Никој не ве подготвува, ниту ви зборува како тоа ќе влијае врз вашиот живот. Сте поминале најмалку 18 години приспособувајќи се и учејќи како да живеете поинаку за да ги воспитате вашите деца. Потоа тие растат и се возбудени што ќе се иселат. Се грижите цело време. Потоа тишината, таа е оглушувачка, и никој не ве подготвува за тоа.“

„Не можеш да се фокусираш на кариерата, твојот однос со партнерот нема да биде ист, а без разлика колку заработуваш финансиски, твоите деца ќе трошат. Жалам што не го знаев тоа пред да ги имам.“

„Мразам што моите свекор и свекрва се секогаш тука сега кога имаме дете. Порано, мојот партнер и јас ги гледавме еднаш месечно на вечера и ги поминувавме празниците со нив. А сега? О, Боже, тие постојано се појавуваат ненајавени, секогаш кога сум најисцрпена и вознемирена. Убаво е што сакаат да бидат вклучени во животот на нивниот внук, знам, но немаат почит кон нашето време, тие се наметливи, љубопитни и толку осудувачки.“

„Неспиењето во текот на првата година од животот на детето е ужасно. Пред да го родам бебето, спиев многу. Но, штом го родив бебето, целиот тој сон исчезна. Мојот син плачеше до доцна навечер и рано наутро за да се нахрани, а јас плачев со него затоа што бев исцрпена!“

„Поставуваат илјада прашања цело време! Зошто ова и зошто она?

„Го мразам осудувањето од другите луѓе, особено од лекарите. Се чувствувам осудувана затоа што сум домаќинка и се чувствував исто кога се вратив на работа и сакав да ја запишам ќерка ми во градинка. Нема среќен крај, па затоа едноставно треба да го направите она што е правилно за вашето семејство и да ги игнорирате коментарите.“

„Мразам што 99 % од притисокот е врз мене! Не го викаат тато на училиште, не го следат тато до тоалет, не го прашуваат тато за ужина, не го сакаат тато пред спиење или нешто слично!“

„Мразам што мислев дека кога ќе наполнат 18 години, повторно ќе имам слобода. Погодете што, тоа не се случи. Тие се кај тебе секој викенд со нивната девојка, па дополнително готвење, перење алишта, без приватност итн.“

„Мразам што морам постојано да бидам достапна. Како интроверт, ми треба време за себе за да се наполнам со енергија или само малку тивко време воопшто. Да имаш деца кои те следат цел ден, кои сакаат да разговараат и да си играат… тоа е најслаткото нешто, но понекогаш само сакам да се сокријам.“

„Ги мразам неблагодарните тинејџери и возрасните деца. Тие имаат моќ да ве онеспособат со тоа што ќе ве отфрлат. Мразам како ги користат своите деца (вашите внуци) за да ве казнат за некоја наводно неправда што сте им ја направиле, или можеби само затоа што имаат чуден сопружник кој не ве сака. Сето тоа ме тера да посакам никогаш да немав деца.“

„Ги мразам тинејџерските години. Децата се навистина лоши кога стануваат тинејџери. Единственото добро е што се понезависни, што е сепак лошо бидејќи треба да знаат како да чистат по себе, но не знаат. Можат да возат, но не кога ви се потребни. Немаат време за вас, но можат да прават сè со своите пријатели.“

„Мразам што морам постојано да ги хранам сите четворица. Вкусни, здрави, избалансирани оброци. Исто така, морам да ги земам предвид и нивните преференции. Хранењето на моите деца е најтешкиот дел од родителството.“

„Тие јадат толку многу! За еден ден јадат храна колку што очекував дека ќе ми трае една недела ако не криев дел од тоа! Да, тие се тинејџери.“

„Мразам колку тоа ви ја уништува врската со партнерот. Особено ако сте еден од оние луѓе кои вложуваат повеќе енергија во детето, а другата личност го забележува тоа.“

„Мислев дека ако имав повеќе од едно дете, тие ќе имаа друштво и забава. Грешев! Тие само се караат по цел ден и плачат толку многу! Моите деца имаат 6 и 3 години и дури сега почнуваат да се сложуваат, но најмногу 30 минути.“

„Можеш да имаш сè – е целосна глупост! Сопругот и јас решивме кога го добивме второто дете дека ќе останам дома некое време. Сега, девет години подоцна, се мачам да најдам работа што ќе ми овозможи сè уште да можам да ги носам децата на училиште, да ги оставам, да ги водам на воннаставни активности, а да не зборуваме за сите есенски, зимски, пролетни и летни одмори. Наоѓањето грижа за деца и кампови за сите тие одмори е речиси невозможно, а да не зборуваме дека е неверојатно скапо.“

Автор: Наташа Крстичевиќ

Извор