Во општество на напреден индивидуализам, каде што заедничкиот живот со родителите се смета за неуспех, осамениот пар со своето прво дете навистина претставува исклучително ранлива клетка во рамките на заедницата, која повеќе не е во можност да обезбеди соодветна поддршка.

Заситеноста со информации е една од карактеристичните нишки на нашето време. Новите достигнувања на вештачката интелигенција, кои евоцираат вознемирувачки слики од технолошка дистопија од футуристички филмови, се чини дека барем накратко го потресоа делот од човештвото опседнат со технолошкиот развој, но денешниот човек, премногу мрзлив за да учи, но спремен да знае, долго неспособен да разликува знаење од мислење или информација, лесно се врати во удобноста на онлајн пребарувањата, самоуверено убеден дека знае како да ги препознае и отфрли сите злонамерни феномени на интернетот. За жал, се чини дека довербата не е целосно оправдана.

Не постои традиционална заедница во која бременоста, раѓањето и грижата за новороденчето не се перцепирале како природен феномен од прв ред. Иако антропологијата повеќе се интересирала за социјалните аспекти, религијата, табуата, шемите за сродство и хиерархијата на семејните односи, во реалноста практичното знаење стоело пред сето тоа. Физичката и културната репродукција на секое општество зависи од способноста на поединците правилно да ја извршуваат родителската задача. Пред да дојде време за воспитување дете, во однос на пренесување и усвојување конкретни и специфични верувања, знаење и вредности, потребно е да се овозможи детето да го преживее најранливиот период од човечкиот живот. Покрај тоа, мајката треба да биде заштитена, за чиј организам бременоста и постпородилниот период се многу предизвикувачки.

Во заедница која подразбира блиски односи меѓу членови од различни генерации, каква што била заедницата на почетокот на дваесеттиот век, знаењето за мајчинството спонтано се пренесувало генерациски преку женската линија, а бидејќи семејствата биле претежно повеќегенерациски, присуството на новороденче во куќата било речиси постојано. Детето секогаш било придружувано од неколку жени кои знаеле како да постапат во секоја ситуација.

Бабите не „работеле сами“

Во подоцнежниот период, кога заедницата била поделена, а високата смртност кај малите деца и жените при породување била значително намалена благодарение на подобрувањето на хигиенските услови и напредокот на медицината, семејниот модел сè уште постоел, што подразбирало заедничко живеење на најмалку две генерации во истата куќа или домаќинство. Сè што требало да знае, идната мајка го учела од својата мајка или свекрва, женските членови на семејството, блиските соседи и сите други жени со кои комуницирала.

Факт е дека нашите прабаби никогаш не биле сами. Зад нив и покрај нив стоела традицијата, олицетворена во фигурите на постари роднини. Кој и што стои зад модерната жена?

Денес, многу од верувањата и практиките во кои се колнеле нашите баби и мајки во врска со грижата за доенчињата и малите деца се отфрлени. Спротивно на претпоставката дека, негувани со нивните методи, генерално растеме здрави и правилни, фактот е дека мнозинството мајки сакаат да му дадат на своето дете повеќе отколку што било достапно за претходната генерација.

Родителството е несомнено најодговорната задача за една личност, а притисокот се зголемува знаејќи дека некои грешки, честопати направени со најдобри намери, се непоправливи. Затоа помошта во најраната фаза на мајчинството е многу неопходна и пожелна. И колку и да е природен и супериорен традиционалниот модел на поддршка за мајките на мали деца, како органски дел од секојдневниот семеен живот, не можеме да го игнорираме фактот дека тој повеќе не постои, освен на некои места и во траги.

Родителите како нишен маркетинг

Книгите за родители, особено оние печатени со децении во многу изданија, можат да бидат многу корисни алатки, но консултирањето на интернет е сè уште она што повеќето од нас го прават кога се соочуваме со неодговорено прашање. Вакуумот што постои поради замолчувањето на традиционалното искуство, го пополнува (пост)модерното антитрадиционално општество со какофонија од информации.

Идентификувањето на родителите како целна група е совршено прагматична маркетиншка постапка. Продавачот легитимно манипулира со вашата желба да му го обезбедите најдоброто на вашето дете и да го направите среќно.

А што ако ве убедат дека ви треба нешто за кое не сте ни знаеле дека постои сè додека не ви понудиле да го купите? Курс за дишење, за исхрана, за породување, курс за доење, за постпородилен период, за свест за мајчинството, за разбивање на генерациската траума, за мајката божица и утробата…

Онлајн педијатрија

На социјалните мрежи, кои сè повеќе личат на голем пазар од чии тезги продавачите ве влечат за ракав од сите страни, ќе прочитате безброј различни совети за едно исто нешто, а кога ќе поставите конкретно прашање, најчесто ќе добиете линк до некоја програма, покана за семинар или во најдобар случај бесплатна брошура со повеќе совети, зад кои никој и ништо не стои освен поединецот што ги споделува од својот инстаграм-профил, потврден со сина ознака и одреден број негови следбеници.

Наместо знаење што е потврдено од искуството на многу генерации, ќе добиете многу информации и дезинформации што ќе ве направат сè понесигурни. Ова покажува дека денешното општество не е во состојба да го структурира дури ни најважното знаење и соодветно да го пласира на пазарот на поединецот. Потребата за поддршка е разбирлива, но понекогаш вишокот информации може да биде исто толку штетен како и дефицитот.

Што може да се направи, под постојните околности, наместо пасивно да се чека системско решение за проблемот со онлајн педијатријата без одговорност? Следниот пат, ако не станува збор за здравствен проблем на детето, туку за ваша мајчинска грижа, наместо френетично да пребарувате по интернет, јавете се на вашата мајка или баба и побарајте совет од нив. Не затоа што знаеле повеќе и подобро од експертите од Инстаграм и Тик-ток, туку затоа што знаеле – доволно. Понекогаш вистинската мера на знаење е клучот за менталното здравје.

Автор: Татјана Потерјахин/ автор, антрополог

Извор