Од почетокот на пандемијата се грижев за ќерка ми Клер. Таа сака модни списанија, пливање и забавни паркови. Таа, исто така, има значителни медицински комплекси. Моето семејство доброволно се откажа од одмори, приватно училиште, забави и семејни собири за да ја зачува безбедноста на Клер.

Дури и сега, кога Клер е вакцинирана со три дози, ние сме повнимателни од многу други. И покрај тоа што сакаме да се вратиме во нормала како и сите, ние доброволно ги правиме овие жртви бидејќи Клер е радосна тинејџерка, полна со живот и би сакале да остане така. Директорката на Центрите за контрола и превенција на болести, Рошел Валенски, во „Добро утро Америка“ рече дека „големиот број смртни случаи, над 75%, се случиле кај луѓе што имале најмалку четири коморбидитети“. „Значи, навистина ова се луѓе на кои не им било добро и пред тоа, и да, навистина се охрабрувачки вестите во контекст на омикрон“, рече таа.

Морав да го прочитам ова двапати за целосно да ги сварам коментарите на Валенски. Дали навистина може да каже дека е „охрабрувачко“ што умираат само луѓе како мојата ќерка? За милиони луѓе што живеат во Соединетите Држави со пет или повеќе хронични заболувања веројатно оваа вест не беше охрабрувачка. Валенски оттогаш отстапи, велејќи во твит дека ЦДЦ презема чекори за да ги заштити оние што се изложени на најголем ризик, што поттикна многумина да се запрашаат кои се точно тие чекори.

Ме натера да мислам на сите што ги познавам што имаат попреченост

За родителите како мене, кои ги сакаат своите деца со попреченост, ова беше поразително. Замислив каква огромна дупка ќе има во мојот живот без Клер, без нејзините кикотења и возбуда од возењето на тобогани. Размислував за целата заедница на лица со попреченост што ја запознав со текот на годините, особено за децата што ги гледав како растат преку мојата работа – девојки како на пример, Ема и Мика кои се справуваат со долга листа медицински компликации, но кои исто така јаваат и коњи и се занимаваат со извидништво. Размислував за татко ми, кој се бори со рак, но кој треба да има години живот пред себе. Милиони Американци, млади и стари, кои се изложени на висок ризик од ковид-19 не се за еднократна употреба. Нивните животи се важни.

Отсекогаш имало борба да се убедат луѓето во вредноста на животите на лицата со попреченост

Како одговор на коментарите на Валенски, пратеникот Ајана Пресли на Твитер напиша: „Она што нема да го направиме е празни говорни точки кои ги обезвреднуваат животите на инвалидите и хронично болните“. Притоа, Пресли ми помогна да преминам од состојба на очај во состојба на надеж. Ова беше признание, конечно, дека треба да ги заштитиме најранливите во нашето општество, а не да ги оставиме да умрат.

Целиот живот на Клер беше борба – борење против верувањето дека поради тоа што е инвалид, нејзиниот живот не е важен. Пандемијата покажа колку е распространето ова верување, дури и на највисоките нивоа на одлучување. Но, тоа не мора да биде така.

Иако можеби нема да можеме да ги спасиме сите, можеме да се обидеме. Отпишувањето на лицата со попреченост како прифатлива загуба едноставно не е решение.

Автор: Џејми Дејвис Смит

Извор