Мислев дека на децата што се однесуваа лошо или изгледаа грубо или правеа одвратни работи сигурно им се случува нешто „невообичаено“ дома. Очигледно, нивните родители не знаеле како да ги научат на правилно однесување. Сега знам дека тие веројатно биле само нормални деца, а нивните нормални родители биле исто толку шокирани од она што го правеле како и јас.

Истражувањата покажуваат дека ова е поврзано со нивните развојни когнитивни способности, емоционална регулација и влијанието на нивната околина. Тие може да му дадат приоритет на моменталното задоволство, да се борат со апстрактни концепти или да им недостига социјална свест за да ги разберат последиците од нивните постапки. Во одреден момент, како родител, доаѓате до скромно сознание дека децата прават работи што се спротивни на логиката, разумот и пристојноста, и покрај сето она на што се обидувате да ги научите.

Мислев дека овие 10 работи ме прават лош родител сè додека не станав и самата родител:

Напади на бес

Што ме натера да мислам дека родителите можат да спречат мало дете да има излив на бес? Тоа е како да се обидувате да запрете воз. Можете да кажете нежни, мирни зборови за да го забавите возот, но, сепак… тоа е вистински воз. Среќно со тоа.

Жалење

Сакате да знаете колку пати им реков на моите деца: „Не можам да ве разберам кога се жалите“. 5.273.926, плус/минус неколку пати. Сериозно, децата не се жалат затоа што тоа функционира. Тие се жалат затоа што им се допаѓа звукот на нивните гласови.

Чепкање во нос

Секое дете што го познавам го прави ова. Дома и во јавност. На крајот престануваат, но дотогаш има секојдневна битка, со години и години. Понекогаш само седат така со прстот пикнат во ноздрата.

Неодговарање кога некој им зборува

Две од моите деца не одговараа и покрај многуте разговори дека е грубо да се игнорираат луѓето кога им се обраќаат. Едното од нив им одговара на луѓето во својата глава и не сфаќа дека зборовите не му излегле од устата. Другото не одговара ако нема што да каже. Срамежливоста е тешка работа.

Неспиење

Одредени ноќи нашето најмало дете може да лежи в кревет два и пол часа во темна соба и да не заспие. Без претерување. 150 минути. Ќе си зборува сам со себе, ќе пее и повремено ќе викне да ни каже дека не спие. Не е важно дали сме го нервирале цел ден. Не е важно колку е мирна и смирувачка нашата рутина за спиење. Лудо е. Детето е ноќна птица.

Гласно зборување

Некои деца немаат контрола на јачината на звукот. Нивните гласови се едноставно силни и гласни. Не мора да викаат или да врескаат или нешто слично – нивните гласови едноставно го пробиваат воздухот. Дури и нивните шепотења се гласни. Нема ништо што можете да направите во врска со тоа освен да ги замолчите.

Лажење

Едно од нашите деца се роди едноставно искрено. И јас бев таква како дете. Се сеќавам само на еден пат кога ја излажав мајка ми и сè уште се срамам од тоа. Но, другите две поминаа низ нормалната фаза на лажење како мали деца и покрај тоа што постојано зборувавме колку е важна искреноста. Велат дека лажењето е знак на интелигенција. Секако, подобро е тоа од размислувањето „О Боже, моето дете ќе биде социопат“.

Немиење раце по одење во тоалетот

Миењето раце беше дел од нашиот процес на учење уште од самиот почеток. Секогаш ги миевме рацете по користењето на тоалетот – ја пеевме песната на азбуката и зборувавме за бактерии. И сепак им требаа добри шест или седум години за рутински да се сетат да ги мијат рацете секојпат кога ќе одат сами во тоалет.

Џвакање со отворени усти

Џвакање. Џвакање. Џвакање.

-Ве молам џвакајте со затворена уста.

Десет секунди. Џвакање. Џвакање. Џвакање.

-Ве молам џвакајте со затворена уста.

Десет секунди. Џвакање. Џвакање. Џвакање.

-Душо, сериозно. Мора да се откажеш од навиката да џвакаш со отворена уста. Што ако одиш кај други луѓе и џвакаш така?

-Јас не џвакам така кај други луѓе.

Празен поглед.

-Па, те молам не џвакај така ни кај нас. Не е важно со кого си – никој не сака да слуша како ги џвакаш житарките за појадок.

Десет секунди. Џвакање. Џвакање. Џвакање. Како да зборувате со ѕид.

Сите други одвратни работи

Пред некој ден бевме кај еден пријател и влегов во кујната и ги најдов валканите чорапи на моето дете на кујнскиот пулт. Валканите чорапи на моето дете. На кујнскиот пулт. Кај нашиот пријател. Не е ни моето најмало дете – едно од моите деца постари од една деценија и тоа навистина би требало да знае подобро. Дури и не знам што да правам со тоа.

Нашето петгодишно дете речиси го излижа секој предмет во Дизниленд минатата година. Моравме да му кажеме да ја тргне устата од секоја ограда во паркот. Јас дури и не сум микробофоб, а тоа ме натера малку да повраќам.

Толку. Многу. Одвратни. Работи. Дали ги учиме нашите деца на овие работи? Не. Дали ги учат на други места? Можеби. Дали се трудиме најмногу што можеме да ги научиме поинаку? Да. Дали секогаш функционира? Не.

Постои причина зошто се потребни 18 години (барем) за да се одгледаат одговорни, социјално вешти, неодвратни луѓе. Стискам палци.

Автор: Ени Рено

Извор