Кога зборуваме за тие минати времиња, честопати реално и објективно кажуваме дека толку работи се многу подобри за нас сега – како општество. Да речеме дека навистина би можело да биде така кога ќе ги погледнеме фактите. Сепак, најчесто заклучуваме дека порано било многу, многу поубаво. Денешните родители речиси секогаш ќе го кажат тоа.

И секогаш со задоволство се сеќаваме на тие времиња, со допир на хумор, допир на носталгија, допир на тага. И најдобро за нас е кога ќе се потсетиме на работи кои се сосема незамисливи за нашите деца. Има тука и игри, начини на однесување, предмети, зборови… Па, сè!

Можеби најизразено во моментов е сè што се однесува на развојот на технологијата, на она што сега ни е сосема нормално, а кога бевме деца само фантазиравме за такви работи врз основа на она што го гледавме и слушавме во филмовите.

Така, на платформата „Редит“, милениумците започнале тема каде што споделуваат реченици што редовно ги слушале кога биле деца, а денешните деца никогаш нема да ги слушнат – или во спротивно нема да разберат што значат.

Оваа тема е исполнета со носталгија, смеа, чудење… Убаво патување назад во времето, а всушност и да размислиме за детството на нашите деца.

„Ќе го побараме тоа кога ќе дојдеме дома“

Се сеќавате дека некогаш сите имаа енциклопедии, правописи, речници со странски термини и сè што не можеше да се најде на тој начин, па се дознаваше преку јавување на телефонска линија – општи информации. Неверојатно, нели? А потоа подоцна имавме интернет само дома. Евентуално и во интернет-кафулињата. Значи, ако требаше да бараме нешто, го баравме на тие начини и требаше да чекаме за да го дознаеме. Немавме сè на дланка.

„За мене е!!!“ – кога ѕвонеше домашниот телефон

Да, „домашниот телефон“ беше фиксен телефон – тој што стоеше на едно место и имаше жица – телефон што го делеше целото семејство. Кога би се јавил некој пријател (и тоа само некој што ни се допаѓа!) би истрчале до телефонот за да не зборуваме пред сите други, за да ја задржиме „тајната“ кој ни се јавува и во исто време да го спасиме пријателот од „срам“.

„Трни го телетекстот! Ја гледам серијата!“

Хм, како да им се објасни телетекст на денешните деца? Ова беше интернет пред интернет. На телевизија. Имавме вести, ја имавме програмата, имавме, хм, огласи, чет…

„Морам да купам огласник“

Да, се бараа работни места во весник, се бараа станови во весник… И тоа без слика. И сето тоа беше во форма на хартиени весници. Не можете само да кликнете на интернет и да барате нешто. Чекавте одреден ден во неделата за да купите оглас и да бидете побрзи од сите други.

„Седишта за пушачи или за непушачи“

Ова е можеби една од најголемите промени од 90-тите до денес? Порано, секој ресторан имаше оддел за пушачи и непушачи, исто како и во некои превозни средства, како возовите. Пушењето било дозволено дури и во авионите. Пушењето било дозволено и на работните места. Па, се вдишуваше чад насекаде иако не бевме пушачи.

„Дали ги означивте насоките на картата“

Ах, мапи, виткање хартиени карти, потоа читање на малите, ситни букви додека возите, па вртење на картата во вистинската насока…

„Проверете во телефонскиот именик“

Телефонски именик. Сега е неверојатно да се мисли дека сите телефонски броеви во еден град, на пример, биле напишани во книга. Хартиена книга со лисја. Покрај тоа, таму беа наведени и компании и нивните контакти. Тие беа значајни книги. О, колку интернетот ни го олесни животот!

„Премотајте назад“

Да, да, деновите на видеорекордерите и изнајмувањето ВХС-ленти. Не само што требаше физички да одиме да земеме филм, туку ако гледаш филм и не го премоташ назад – се плаќаше „глоба“ во видеотеката.

„Нема секогаш да имате калкулатор“

Така сите им велеа на децата кога стануваше збор за математика. О, колку грешеле.

Автор: Наташа Крстичевиќ

Извор