Знаете кога ќе ги чуете родителите како велат: „Обожавам да играм училиште со моите деца, обожавам кога играме зоолошка градина со кукли, обожавам да бидам полицаец во полициска потера, обожавам кога отвораме градинка за кукли… Обожавам да играм така со моите деца секој ден, цело време!“ Знаете колку родители го кажуваат тоа? Вие не? Можеби затоа што ниту еден родител никогаш не го рекол тоа!

Добро, можеби е претерување, но факт е дека родителите честопати не се големи обожаватели на преправање, или она што технички се нарекува симболична игра. Покрај сè што правиме во текот на денот за да го нахраниме нашето дете, секако, мораме и да го забавуваме. Не ни е секогаш тешко, но има денови и моменти кога едноставно не е можно. Една мајка признала на платформата „Редит“ дека се мачи кога мора да си игра со своето дете – додека таткото на детето е одличен во играњето, таа се чини дека не знае како да игра. Нејзината ќерка, напишала таа, очекува таа да смисли сценарио за играта, а мајката едноставно нема вештини за такво нешто. Затоа таа воопшто не ужива во играњето со својата ќерка, а од друга страна, се чувствува како постојано да го разочарува своето дете.

Овој вид игра често им е непријатен на родителите. Затоа многумина коментирале дека се чувствуваат исто. Сепак, некои родители веруваат дека играта со преправање не бара многу труд, велејќи дека вистинскиот проблем е неможноста на мајката да се поврзе со нејзиното внатрешно дете и да ја користи својата имагинација.

Самостојната игра е корисна, се разбира, па ако апсолутно не можете да се натерате да играте игри со преправање, тоа не значи дека сте лош родител.

Зошто е толку тешко за некои родители?

Многу родители се под притисок да ги запомнат сите детали за време на играта со преправање. Иако сакаме да видиме колку се креативни нашите деца, не ни е лесно да ги запомниме сите правила за време на играта со преправање. Понекогаш децата можат да бидат вистински мали „шефови“, па затоа треба целосно да ја насочуваат и водат играта и да ги учат родителите на сè што е дел од неа, без разлика колку е комплицирана.

Понекогаш тие едноставно очекуваат премногу од нас – на пример, да кажеме точно што замислиле, иако не ни кажале. Чувството на вина е бонус. Ако не знаеме како да играме чајанка или да се возиме со автобус, ако на нашето дете не му се допаѓа како си играме со него, дали тоа значи дека сме лоши родители? Дали треба да се чувствуваме виновни? Или ако ни е здодевно од овој тип игра? Не, секако не.

Самостојната игра е многу корисна за детето, експертите постојано зборуваат за тоа, па затоа нема потреба да се чувствуваме виновни. Во самостојната игра децата можат да бидат покреативни. Играта со преправање е предизвик за многу возрасни. Ако сте прилично сигурни дека вашата имагинација умрела заедно со вашата способност да останете будни по 21 часот, немојте да мислите дека сте најлошиот родител. Наместо тоа, треба да знаете дека не сте сами. Следниот пат кога ќе ве замолат да ги чувате куклите во градинка или да уловите диносаурус, слободно кажете „не“. И запомнете дека самостојната игра му користи на детето.

Автор: Наташа Крстичевиќ

Извор