Мојата најстара ќерка ја нарекуваа машкуданка уште од рана возраст. Не дека тоа е нешто лошо, но на 13-годишна возраст таа сфаќа колку таа етикета е сексистичка. Со право, почна да прашува зошто спортовите и интересите што ги има се претежно резервирани за момчињата.

Јас сум горда на неа, но ако има нешто што ја охрабрило да докаже кога луѓето не се во право, тогаш тоа е кога ѝ велат дека не може да направи одредени работи бидејќи е девојче – или дека причината што е заинтересирана за „машки работи“ е затоа што е машкуданка. Како тоа да е некое задоволувачко објаснување. Мојата ќерка отсекогаш била смела. Тоа го знаев во моментот кога слушнав силен удар кој дојде од нејзината соба кога имаше 13 месеци, за време на нејзината попладневна дремка. Побрзав во собата и ја најдов како седи на подот, аплаудирајќи си себеси – горда што скокнала од креветчето и не се повредила. Од една страна, бев преплашена – како успеала да го направи тоа без да скрши ниту една од нејзините малечки коски?

Оттогаш попладневната дремка стана игра. Таа среќно спие, потоа се буди и се лансира себеси надвор од креветчето, па потоа трча кон мене за да ме поздрави. Беше толку малечка, а толку смела и храбра. Сосема различна од мене. Потоа премина на качување по полици и нишање по жиците за сушење алишта, играње фудбал, сурфање и возење велосипед. Што се однесува до мене, добивав многу интересни коментари низ годините бидејќи имам 3 ќерки, а немам синови.

„Мислиш дека би се обидела и со четврто за да биде момче?“

„Леле, толку многу девојчиња! Можеш да формираш одбојкарски тим!“

„Сочувствувам со твојот сопруг, му недостига да има син“.

Она што сакам да го кажам за возврат е: „Леле, колку сексистички коментари…“

Благодарна сум што имам 3 девојчиња, бидејќи сакам тие да им покажат на луѓето дека не се во право. Не сакам да бидат спречени во нивните интереси бидејќи продавачката во продавницата за опрема мисли дека екстремното возење велосипеди е премногу опасно за девојче (всушност, не е помалку опасно и за момче). Ако ја прашате мојата ќерка што сака да биде кога ќе порасне, нејзиниот одговор би бил „број еден возач на велосипед во светот (екстремен спорт)“. Ако е така и тоа е она по што копнее, така нека биде. Тоа не ја прави машкуданка, само девојче кое сака екстремни спортови и велосипедизам.

Без разлика дали е момче или девојче, јас ќе се молам моето дете да биде живо и здраво и неповредено. Ми се допаѓа нејзиниот дух, и начинот на кој таа веднаш возвраќа и им покажува и докажува дека не се во право, во истата минута кога луѓето ќе ја наречат машкуданка. И треба да покажува.

Автор: Лидија Змиса

Извор