Не, ќотекот не е излезен од рајот, „еден педагошка“ е злоупотреба, а „само малку под задникот“ драстично го менува развојот на детскиот мозок

Нова студија од Универзитетот „Харвард“, објавена во списанието „Детски развој“, покажала дека удирањето може да биде многу поштетно за развојот на детето отколку што се мислеше. Истражувачите откриле дека удирањето деца како форма на дисциплина може да го промени нивниот мозочен развој на сличен начин како и потешките облици на злоупотреба, блокирајќи ги областите на нивниот мозок вклучени во перцепцијата на заканата и директно менувајќи го нивното одлучување. Променетиот развој на мозокот може да има сериозни последици за детето.

Досега студиите веќе докажале дека „благото“ физичко казнување на децата сериозно му штети на нивниот развој, а 225 хрватски експерти предупредија за важноста на образованието без удирање.
„Знаеме дека децата чии семејства користат физичко казнување имаат поголема веројатност да развијат анксиозност, депресија, проблеми во однесувањето и други проблеми со менталното здравје, но многу луѓе не го мислат тоа како форма на насилство“, истакнува Кејти Меклафлин, вонреден професор по општествени науки на Универзитетот „Џон Л. Лоеб“ и директор на Лабораторијата за стрес и развој на Катедрата за психологија на „Харвард“.

Го проучиле влијанието на невролошко ниво

„Во оваа студија сакавме да испитаме дали има влијание тепањето на невробиолошко ниво, во однос на тоа како се развива мозокот“, додала таа. Студијата ги испитувала мозоците на 40 деца што биле тепани и ги споредиле со примерок од 107 деца на кои не им било сторено тоа. Од секое дете било побарано да објасни дали било тепано или не во минатото, а исто така било оценето дали доживеало сериозно сексуално или физичко малтретирање. Откако биле поделени во групи, учесниците биле ставени под скенер за магнетна резонанса и на лицата на актерите биле прикажани различни емоции во различни временски периоди за да се види мозочната активност на секое дете.

Децата што биле физички казнети покажале поголема нервна активност додека покажувале исплашени лица, а тоа било забележано и кај деца што доживеале тешка злоупотреба, без разлика во мозочната активност меѓу двете групи. Овие разлики во реактивноста покажуваат силна сличност во развојот на малтретираните и оние деца што биле „само“ физички казнети и разлика од оние што не биле тепани.

„Повеќе разлики во степенот отколку во принципите“

„Иако физичкото казнување не може да се опише како форма на насилство, со оглед на тоа како реагира детскиот мозок, тоа не е толку различно од злоупотребата“, вели Меклафлин. „Тоа е повеќе разлика во степенот отколку во принципот. Како и со многу студии, и оваа не беше без ограничувања. Невозможно е да се измери колку тешко биле тепани децата. Овие наоди, исто така, не објаснуваат зошто оваа разлика се гледа меѓу децата што не се тепани и оние што се тепани“.

Сепак, таа нагласува некои важни развојни разлики меѓу стиловите на воспитување и може да ја доведе во прашање сегашната идеја за тоа дали физичкото казнување е многу различно од насилството.

Извор