Пред да имам бебе, постпородилната депресија беше нешто за кое само имав слушнато. Повремено се споменуваше меѓу моите пријателки што веќе беа мајки, но длабоките разговори за овој проблем се случуваа само во најтесните кругови, со шепотење и длабок срам – а јас не можев да сфатам зошто е така.

Често гледав статии во списанија кои ги цитираа жените што веднаш се поврзале со своето бебе. Дека чувствувале тага што не можеле да ја опишат по раѓањето. Дека се чувствувале целосно неспособни за мајчинството.

Кога се споменуваше овој вид депресија, секогаш се чинеше дека ја следи истата формула: недостиг на поврзување со бебето проследен со екстремна тага што може да трае со месеци или години по раѓањето. Долго време пред да имам бебе ми беше јасно дека мнозинството жени што ги познавав, а страдаа од постпородилна депресија, не сакаа никој да знае за нивната состојба.

Години подоцна, по раѓањето на моите деца, благодарна сум што можам да кажам дека видов како се менуваат некои работи. Полека гледам дека сè повеќе заедници за родителство се ослободуваат од стигмата на постпородилната депресија. Гледам дека сè повеќе жени не молчат и ги раскажуваат своите приказни. Гледам сè повеќе сочувство за секоја една мајка што страда од постпородилна депресија – тоа се повеќе од 500.000 мајки.

И уште поизненадувачки е тоа што гледам поголемо разбирање за тоа колку се различни симптомите на постпородилната депресија и анксиозноста.

Еве што некои од жените кои имале депресија сакаат да знаете:

Кога велам „Се чувствувам осамено“, сакам да кажам: „Се чувствувам осамено во моето страдање“.

Најлошото во депресијата е што однадвор изгледате сосема исто. Во многу случаи жените продолжуваат да функционираат во нивните дневни рутини, па се препуштаат на своето страдање.

– Се чувствуваш како да се давиш. Но, физички изгледаш сосема во ред. Затоа е толку тешко – вели Хедер, која поминала низ постпородилна депресија.

Како да помогнете: Ако знаете мајка која штотуку родила, немојте да претпоставувате дека е во ред бидејќи нејзиниот живот изгледа така. Проверете. Прашајте ја за нејзиното здравје, а не само за нејзиното бебе.

Кога велам: „Не се чувствувам онака како што мислев дека ќе се чувствувам“, сакам да кажам: „Мајчинството не ми носи радост“.

Како мајки, од нас се очекува да чувствуваме блажена среќа во секоја секунда од бременоста и мајчинството. Но, многу жени не ја чувствуваат таа среќа кога ќе им го дадат бебето в раце. Затоа, тие се чувствуваат како неуспешни мајки.

– Се чувствував виновно затоа што имав ново, прекрасно бебе што не плаче. Не сакав да изгледам неблагодарно – вели Ашлеј, која исто така се борела со постпородилна депресија.

Како да помогнете: Мајките со овој вид депресија се чувствуваат виновни. Еден од најдобрите начини да се намали товарот е да ја споделите вашата приказна. Нормално е да не се поврзете веднаш со вашето бебе. Колку повеќе вакви приказни слушаме, толку ќе им биде подобро на новите мајки да разговараат за тоа.

Кога велам: „Не се чувствувам како себеси“, сакам да кажам: „Преоптоварена сум со анксиозност и/или лутина“.

Тагата е уште еден од можните симптоми на постпородилната депресија. Кај многу жени состојбата се манифестира како екстремна анксиозност, опсесивно-компулсивно однесување, па дури и бес.

– Пред да доживеам постпородилна депресија си мислев дека тоа е чувство што го имаат само луѓето кои сакаат да се повредат себеси или своите деца – вели Хедер.

Но, вистината е дека постпородилната депресија може да изгледа различно за сите и може да влијае врз секој.

Како да помогнете: Постпородилната депресија и анксиозноста не дискриминираат – секој може да биде засегнат. Барајте знаци кај вашата пријателка. Може да каже дека се чувствува лошо.

Кога велам: „Не знам како се чувствувам“, сакам да кажам дека имаме уште многу да учиме.

Многу симптоми на постпородилната депресија се слични на општата депресија и анксиозноста, па може да е страшно за новопечената мајка која не знае што не е во ред со неа.

– Не знаев како да ги разликувам депресијата и анксиозноста наспроти мајчинството – вели Криси Тејген.

Како да помогнете: Не треба да ги поправите нејзините симптоми – едноставно треба да бидете таму кога ќе ѝ бидете потребни. Слушајте ја и потсетувајте ја дека не е срамно да побара помош.