Првиот тантрум на сопственото дете е момент што секоја мајка го памети. Хаос од емоции во кој се чувствуваш несигурно. Тина Крзнариќ Јаковиќ, психологот и мајка на две деца, пишува за тој момент на наплив на емоции, но и за тоа колку на децата им се потребни јасни, смирени и доследни граници. Затоа што воспитувањето без казни не е попустливост, туку баланс меѓу строгост и попустливост.

– Првиот тантрум на моето дете беше момент што го памтам и денес. Стоев во средината на дневната соба, целосно неподготвена за емоцијата што експлодира пред мене. Детето плачеше, врескаше, се фрлаше на подот, а јас, психолог и мајка, не можев да го смирам. Не можев да му помогнам и тоа ме погоди повеќе отколку што тогаш признавав.

Тоа беше момент кога сфатив: тантрумот не е инцидент што треба да се „средува“, туку развојна фаза низ која моето дете мора да помине.

И тука започнува оној дел од родителството за кој многу помалку се зборува.

Зошто никој не нè подготвува за ова?

Кога стануваме родители, сите знаеме како да ја смениме пелена, како да го капиме бебето и колку често треба да јаде. Но, никој не нè подготвува за моментите кога детето почнува да ги тестира границите, да ја изразува фрустрацијата, кога ја развива сопствената волја и кога сè што знаевме дотогаш повеќе не е доволно.

Никој не ни дава прирачник за тоа како да останеш смирен кога детето има тантрум. Не добивме упатство како да поставиме граница без закани. Курсевите за трудници не покриваат што да направите кога детето ќе каже „не сакам!“ и навистина го мисли тоа.

И тогаш посегнуваме по она што го знаеме – како реагирале нашите семејства.

Некогаш тие обрасци беа добри. Некогаш не беа. А најчесто беа одговор на сосема други времиња.

Ако сакаме на децата да им дадеме нешто подобро, мораме да усвоиме нови обрасци: структура, смиреност и јасност, но без казни и без попустливост.

Воспитување без казни не значи попустливост

Многу ми е важно да нагласам: воспитувањето без казни не значи дека детето прави што сака.

Попустливоста, каде што се избегнуваат граници за да нема кавга, е исто толку штетна колку и строгоста, викањето и казнувањето. Во двата случаи детето останува без сигурност.

Во општеството секојдневно ги гледаме последиците: деца што тешко прифаќаат „не“, млади кои не можат да поднесат фрустрација, импулсивност што прераснува во поголеми проблеми.

Тоа не се „лоши деца“. Тоа се деца што немале структура или имале казна наместо учење.

Средниот пат е оној што ги подготвува за живот. Тој е пат каде што детето има граници, но и топлина. Каде што постојат последици, но тие имаат смисла. Каде што детето знае дека го слушаме, но и дека се очекува нешто од него.

Науката денес јасно ни кажува што им треба на децата

Како психолог и мајка која работи со родители, својот пристап го темелам на научно докажани методи од развојната психологија, невронауката и терапевтските практики. Не на советите од интернет, не на трендовите, не на модните фрази.

Денешната наука јасно покажува дека децата можат да ги разберат границите, но само ако се поставени смирено и доследно, последиците учат повеќе од казните, а смиреноста на родителот е поважна од совршената стратегија, како и тоа дека тантрумот не е „лошо однесување“, туку несозреан нервен систем што бара наша помош.

Кога родителот го знае тоа, родителството станува помалку хаотично.

Родителството не е нешто за што сме подготвени кога ќе влеземе во него. Но, тоа е нешто во кое можеме да растеме. И можеби тоа е најголемата порака што сакам да ја пренесам: на децата не им требаат совршени родители, туку родители подготвени да учат, да се приспособуваат и да бидат смирени кога детето ќе го зафати бран на емоции.

Сè друго е процес.

Извор